تقویم شیعه بیستم رمضان
۱- وفات حضرت موسی “علیه السلام”
۲- فتح مکه معظمه به دست پیامبر “صلی الله علیه و آله” (۸ هجری قمری)
۳- اثر زهر بر حضرت على”علیه السلام” (۴۰ هجری قمری)
۴- وفات ابن شجرى بغدادى (۵۴۲ هجری قمری)
—
۱- وفات حضرت موسی “علیه السلام”
در شب ۲۱ رمضان، رویدادهای مهمی در عالم خلقت به وقوع پیوست. از جمله آنها است: وفات حضرت موسی بن عمران (علیهالسلام)، وفات وصی اش حضرت یوشع بن نون به روایتی عروج حضرت عیسی (علیهالسلام) به آسمان ها، معراج پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) به آسمان ها و شهادت وصی اش حضرت امام علی (علیهالسلام){۱}
از امامین صادقین (علیهما السلام) روایت شده است که وفات تمام اوصیای پیامبران الهی در این شب به وقوع پیوست.
۱) مسار الشیعه (شیخ مفید)، ص ۹٫
—
۲- فتح مکه معظمه به دست پیامبر “صلی الله علیه و آله” (۸ هجری قمری)
در دهم رمضان سال هشتم هجرى قمرى، پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى فتح مکه خارج شده و در روز بیستم رمضان با لشکر اسلام وارد مکه گردید. بدون جنگ، قریش تسلیم شدند.
حضرت على(علیه السلام) پرچم را به دست گرفت و فرمود: امروز روز رحمت است، منادى از طرف پیامبر(صلى الله علیه وآله) اسلام ندا مى کرد: هر کس داخل مسجدالحرام یا داخل منزل ابى سفیان شود یا سلاح خود را به زمین بگذارد در اَمان است.
پیامبر(صلى الله علیه وآله) قبل از ورود به مکه فرموده بود: به کسى اذیت نرسانید مگر شخصى که با شما بجنگد.
پیامبر(صلى الله علیه وآله) در حالى که عمامه سیاهى بر سر داشت، وارد مسجدالحرام شد و سوره فتح را قرائت نمود و تکبیر گفت، چوبى در دست مبارک داشت که به هر یک از بتها مى زد بت مى افتاد و مى فرمود: «جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقا» سى صد بت به اشاره عصاى حضرت شکست، بتهاى بزرگ که بر بام کعبه بود، حضرت على(علیه السلام) پاى بر دوش پیامبر(صلى الله علیه وآله) نهاد و آنها را بر زمین افکند، به جهت رعایت احترام رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خود را از میزاب کعبه به زمین انداخت.
پیامبر(صلى الله علیه وآله) خطاب نمود: اى اهل مکه در حق خود چه مى گوئید و چه گمان مى کنید، که من به شما چه خواهم کرد، عرض کردند: تو برادر کریم و پسر برادر کریم هستى، و به هر چه که خواهى قدرت دارى. آن مظهر رحمت، اشک از چشمان به رخسار مبارکش جارى گشت، فرمود: «اِذْهَبُو فَأَنْتُمُ الطُّلقاء، « “بروید، شما آزاد هستید” و عفو عمومى را صادر نمود.
وقت نماز شد، پیامبر(علیه السلام) به بلال دستور داد تا بر بام کعبه رفته و اذان بگوید، عده اى از مشرکین بلال را مسخره کردند، حضرت آنها را حاضر کرد و به آنها تذکر داد.
مرحوم طبرسى در تفسیر نفیس نوشته: بعد از فرمایش پیامبر(علیه السلام) و عفو عمومى همگى به اسلام مشرف شدند.
حضرت دست مبارک را در جامى پر از آب داخل کرد و فرمود: از زنان هرکس مى خواهد با من بیعت کند دست در این جام گذارد.
پس از فتح مکه اهالى مدینه نگران بودند که حضرت در مکه بماند و از مدینه اعراض نماید، آن مظهر وفا، فرمود: اى اهل مدینه شما در موقع سختى مرا یارى کردید و هر نوع محبتى نمودید، محال است که در مقع پیروزى و پیشرفت اسلام شما را رها کنم، البته به مدینه بر مى گردم و تا آخر عمر آنجا خواهم ماند; آنها از شنیدن کلام حضرت خوشحال شدند و فکرشان راحت گردید.
حوادث الایام، صفحه ۲۱۲٫
—
۳- اثر زهر بر حضرت على”علیه السلام” (۴۰ هجری قمری)
شب بیستم اثر زهر به قدمهاى مبارک حضرت على (علیه السلام) رسید ونماز را شکسته به جا آورد.
صبح آن روز به مردم اذن عام داد تا به خدمت آن بزرگوار برسند. مردم مى آمدند وسلام مى کردند حضرت جواب مى داد ومى فرمود:« اَیُّها النّاسُ سَلونى قَبْلَ اَنْ تَفْقِدُونى» “اى مردم قبل از اینکه مرا از دست دهید، هر چه سؤال دارید بپرسید.”
حُجر بن عدى یکى از زُهّاد و از اصحاب با وفاى امام، با کمال تأثر و تأسف شعرى در مصیبت حضرت خواند، ولىّ خدا فرمود: اى حُجر زمانی که تو را به دورى و بیزارى از من دعوت کنند چه مى کنى، عرض کرد: به خدا قسم اى! امیرالمؤمنین، اگر با شمشیر قطعه قطعه شوم و در آتش بسوزانند مرا؛ از تو بیزارى نمى کنم، حضرت فرمود: اى حُجر، تو بر هر خیرى موفقى، خدا به تو جزاى خیر بدهد.
حوادث الایام، صفحه ۲۱۰٫
—
۴- وفات ابن شجرى بغدادى (۵۴۲ هجری قمری)
ابوالسّعادت هِبَهُ اللَّه بن علی عَلَوی حَسَنی، نحوی، لغوی، ادیب و شاعر شیعی در سال ۴۵۰ ه.ق به دنیا آمد.
نَسَبِ ابن شجری به امام حسن مجتبی(علیه السلام) می رسد و به همین سبب علوی حسنی نامیده شده است.
وی از نوجوانی به فراگیری ادب، نحو، حدیث و علوم زمانه پرداخت و هرگز از دانش اندوزی نیاسود، چنان که در سنّ پیری نیز در درس بزرگان حاضر می شد، هرچند که او خود در فنون ادب، تجارب بسیار اندوخته و در بغداد، سروَرِ نحو دانان گشته بود.
ابن شَجَری مدت هفتاد سال به تدریس علم نحو اشتغال داشت و در این مدت طولانی، بسیاری از مشاهیر نحو و لغت از او دانش آموختند.
از این عالم بزرگ، آثار فراوانی برجای مانده که از میان آن ها می توان به الاَمالی، الحماسه و منظومه ی ابن الشجری اشاره کرد.
ابن شجری سرانجام در۲۰ رمضان سال ۵۴۲ ه.ق در ۹۲ سالگی در بغداد چشم از جهان فرو بَست و در کَرْخ که محله ی شیعه نشین بغداد بود به خاک سپرده شد.