تقویم شیعه سوم رمضان
۱- نزول انجیل بر حضرت عیسی “علیه السلام”
۲- رحلت عالم کبیر “شیخ مفید” فقیه و متکلم شیعه (۴۱۳ هجری قمری)
۳- درگذشت علامه محمدحسین نجفی (۱۴۰۹هجری قمری)
—
۱- نزول انجیل بر حضرت عیسی “علیه السلام”
بنا به نقل نویسنده «وقایع الایام» نزول کتاب آسمانی «انجیل» بر حضرت عیسی بن مریم (علیه‌السلام) در روز سوم ماه رمضان واقع گردید،{۱} ولی ابن کثیر در یک روایت، نزولش را سیزدهم و در روایتی دیگر در روز هیجدهم ماه رمضان دانسته است.{۲}
پس از عروج حضرت عیسی (علیه‌السلام) به آسمان، کتاب مقدس «انجیل» دستخوش تغییر و تحول و حتی نابودی گردید. تا این که نخستین کتابی که به نام «انجیل» به قید کتابت درآمد، «انجیل مارکیون» بود که حدود ۱۳۴ سال پس از میلاد مسیح (علیه‌السلام) در آسیای صغیر و یا در یونان تألیف گردید. پس از آن کتاب های دیگری از سوی مُبلغان و پیشوایان مذهبی به نام «انجیل» تألیف شد.{۳}
در قرن چهارم میلادی پس از گرایش «کنستانتیس اول» امپراتوری روم به مسیحیت، کلیسای مسیحیت با تشکیل انجمنی به بحث و بررسی درباره انتخاب کتب معتبر و مقدس مسیحیت پرداخت و از میان بیش از ۱۶۰ انجیل و رسائل و تواریخ مربوط به مسیحیت که در کلیساها و مجامع مذهبی قرائت می‌شد، تنها ۲۷ کتاب را برگزید و آنها را در مقابل تورات که به «عهد عتیق» معروف بود، «عهد جدید» نامیدند.
از میان این ۲۷ کتاب، چهار کتاب در میان مذاهب مختلف مسیحیت به عنوان انجیل برتر شناخته شد که عبارتند از: انجیل متی، انجیل مرقس، انجیل لوقا و انجیل یوحنا. تمامی این کتاب‌ها، ده‌ها سال پس از عروج مسیح (علیه‌السلام) گردآوری شدند.
گفتنی است که از میان کتاب‌های مقدس مسیحیان، «انجیل برنابا» که خود «برنابا»-از حواریون حضرت مسیح (علیه‌السلام)- نویسنده آن بود، مطالبش با متون تاریخی مطابقت داشت و با اخبار قرآن مجید درباره حضرت عیسی (علیه‌السلام) و داستان‌های وی موافقت زیادی داشت ولی به عللی مورد تصویب کلیسای مسیحیت قرار نگرفت و از گردونه خارج گردید.{۴}
به هر روی، آن چه به نام «انجیل» هم اکنون در میان مسیحیان و غیرمسیحیان موجود است، انجیل اصلی حضرت عیسی (علیه‌السلام) نیست. بلکه روایات و برداشت های حواریون و یا شاگردان حواریون آن حضرت می‌باشد.
۱) وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص ۲۲٫
۲) البدایه والنهایه (ابن کثیر)، ج۲ و ج ۳، ص ۱۱ و ۹۲٫
۳) اسلام و عقائد و آراء بشری (علامه یحیی نوری)، ص ۴۵۲٫
۴) اسلام و عقائد و آراء بشری (علامه یحیی نوری)، ص ۴۴۵ و ۴۴۸ و ۴۵۳٫
—
۲- رحلت عالم کبیر “شیخ مفید” فقیه و متکلم شیعه (۴۱۳ هجری قمری)
ابوعبدالله، محمد بن محمد بن نُعمان معروف به شیخ مفید، عالم نامی، از مراجع شیعه، فقیه و متکلم، در یازده ذیقعده سال ۳۳۶ ه.ق در روستای عکبری در نزدیکیِ بغداد به دنیا آمد.
وی در آن جا رشد کرد و تحصیلات مقدماتی را در زادگاه خود فرا گرفت؛ سپس برای تکمیل معلومات خود به بغداد رفت.
شیخ مفید در مکتب ابن قولِوِیه و شیخ صدوق و ابوغالب رازی و ابن جنید کسب علم نمود و به درجه ی اجتهاد رسید.
از جمله شاگردان وی، سیدرضی و سیدمرتضی، شیخ طوسی، ابوالفتح کَراجَکی و نجاشی بوده اند.
در آن زمان بغداد مرکز علوم اسلامی بود و در فقهِ مذاهب اربعه، مکتب شیخ مفید رونق داشت. شیخ مفید در جهت تقویت تشیع زحمت بسیار کشید. او از پایه گذاران علم کلام و اصول فقه استدلالی و منطقی به شمار می رود.
تلاش علمی این عالم ربانی تا آن اندازه وسیع و گسترده بود که دانشمندان اهل تسنن به او لقب “مفید” دادند.
آثار وی به۱۷۵ اثر می رسد که برخی از آنها عبارتند از: الارشاد، الاختِصاص، امامَت امیرالمؤمنین ، کشفُ السَّرائر،المقنعه،کتاب المزار، الجمل و النصره لسید العتره فی حرب البصره.
در احوال او نوشته اند که شب ها مختصر می خوابید، باقی را به نماز یا مطالعه یا تدریس و یا تلاوت قرآن مجید می گذراند.
شیخ مفید از جمله کسانی است که توقیعات و نامه های مختلفی از ناحیه ی مقدسه ی صاحب الامر(علیه السلام) با عباراتی چون: السلام علیک ایها الوَلیُّ المَولی المخلصُ فی الدین، المخلص فینا… به او ارسال می شد.
شیخ مفید در جمعه ۳ رمضان سال ۴۱۳ ه.ق درگذشت. گفته شده که هشتاد هزار نفر تشییع کننده بر جنازه وی به امامت سید مرتضی نماز گزاردند. او چند سالی در خانه‌اش مدفون بود و سپس به سوی مقابر قریش، نزدیک قبر امام جواد (علیه‌السلام) برده شد.
هنگامی که شیخ مفید از دنیا رفت، با خط امام زمان (علیه السلام) بر روی قبرش نوشته شده بود:« یوم على آل الرسول عظیم» “امروز بر آل محمّد (علیهم السلام) روز مصیبت بزرگی است.”
—
۳- درگذشت علامه محمدحسین نجفی (۱۴۰۹هجری قمری)
شیخ محمدحسین نجفى دوران کودکى را در نجف همراه با پدر سپرى کرد و سپس در معیت خانواده به ایران مراجعت و بعد از مدت کوتاهى در همان آغاز جوانى براى ادامه تحصیل به نجف عزیمت نمود.
پیش از تشرف به نجف، مقدارى از سطوح عالیه را از محضر پدر خود و نیز آیت الله سیدحسن مدرس در تهران بهره مند شد.
حدود سى سال در نجف اشرف در خدمت اساتید فقه و اجتهاد و علوم و معارف دین به تحصیل پرداخت.
وی مدت بیست سال از محضر آیات عظام: آقا سید ابوالحسن اصفهانى ، آقا میرزاحسین نائینى ، آقا ضیاءالدین عراقى ، آقا شیخ محمدحسین غروى استفاده برد و به درجه اجتهاد مفتخر گردید.
او در معقول از محضر آقا شیخ مرتضى طالقانى و آقا حسین بادکوبه اى و در علم رجال و حدیث از محضر آقا شیخ‌على زاهد قمى بهره بُرد.
سایر علوم دین و سطوح عالیه را از محضر اساتیدى چون آیات: آقا شیخ عبدالحسین رشتى، آقا میرزاعلى ایروانى صاحب حاشیه، آقا میرزا ابوالحسن مشکینى، آقا شیخ محمدحسین تهرانى، آقا شیخ شعبان رشتى و سایر آیات عظام نجف اشرف استفاده نمود.
آیت الله نجفى در طول اقامت خود در نجف به تدریس و تربیت طلاب علوم دینى مشغول بود.
بعد از گذشت دو سال از رحلت استاد خود آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى به ایران عزیمت نمود و در تهران اقامت گزید.
از ایشان تألیفاتى در موضوعات مختلف به صورت مخطوط باقى مانده است.
این عالم بزرگوار در عصر روز سوم ماه رمضان سال ۱۴۰۹ ه.ق با داشتن عمرى قریب به نود سال دار فانى را وداع گفت. طبق وصیت، پیکر و‌ى به مشهد منتقل شد و در جوار حضرت امام رضا (علیه السلام) به خاک سپرده شد.