تقویم شیعه یازدهم ذی القعده
۱- ولادت با سعادت حضرت ابالحسن «على بن موسى الرضا»”علیه آلاف التحیه و الثناء” (۱۴۸ هجری قمری)
۲- ولادت «شیخ مفید» (۳۳۶ هجری قمری)
—
۱- ولادت با سعادت حضرت ابالحسن «على بن موسى الرضا»”علیه آلاف التحیه و الثناء” (۱۴۸ هجری قمری)
در روز یازدهم ذی القعده سال ۱۴۸ه.ق حضرت امام ابالحسن الرضا فرزند حضرت موسی ابن جعفر (علیهما السلام) درمدینه منوره به دنیا آمد.{۱}
در تعیین نام مادر بزرگوار ایشان اختلاف است و مشهور در اخبار «تُکتَم» و «نجمه» است و بعد از ولادت حضرت رضا (علیه السلام) به او “طاهره ” گفتند.
روایت شده از آن بانو که گفت: چون حامله شدم به فرزند بزرگوار خود، به هیچ وجه سنگینی حمل در خود احساس نمى کردم و چون به خواب مى رفتم، صداى تسبیح وتهلیل و تمجید حق تعالى از شکم خود مى شنیدم، و خائف و ترسان مى شدم . چون بیدارمى گشتم، صدا نمى شنیدم . چون آن فرزند سعادتمند از من متولد شد، دستهاى خود را برزمین گذاشت و سر مطهر خود را به سوى آسمان بلند کرد و لب هاى مبارکش حرکت مى کرد وسخنی مى گفت که نفهمیدم و در آن ساعت امام موسى (علیه السلام) نزد من آمد و فرمود: گوارا باد تو را اى نجمه کرامت پروردگار تو.{۲}
پس آن فرزند را در جامه سفیدى پیچیدم و به آن حضرت دادم، در گوش راستش اذان گفت و در گوش چپش اقامه گفت و آب فرات طلبید و کامش را به آن برداشت ، پس به دست من داد و فرمود: بگیر این را که بقیه الله است در زمین و حجّت خداست بعد از من.{۳}
روایت شده که حضرت امام موسى (علیه السلام) به پسران خود مى فرمود که اى اولاد من! برادر شما، على بن موسى عالم آل محمد است، از اوسؤال کنید معالم دین خود را، حفظ کنید فرمایشات او را! همانا شنیدم از پدرم که مکرّر به من مى فرمود: که عالم آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) در صُلب توست و ای کاش من او را درک مى کردم . همانا اوهم نام امیرالمؤمنین على (علیه السلام) است.{۴}
و شیخ صدوق از ابراهیم بن العباس روایت کرده که گفت: هرگز ندیدم حضرت رضا (علیه السلام) کسى را به کلام خویش جفا کند و ندیدم هرگز کلام کسى را قطع کند، یعنى در میان سخن او، سخنى گوید و رد نکرد حاجت احدى را، و هیچ گاه در حضور کسى پا دراز نفرمود و در مجلس، در محضر مردم تکیه نمى فرمود و هیچ وقت ندیدم او را که به یکى از غلامان خود، بد گوید و فحش دهد و هیچ گاه ندیدم که آب دهان خود را دور افکند و هیچ گاهى ندیدم که در خنده خود قهقهه کند بلکه خنده او تبسم بود و چون خلوت مى فرمود و خوان طعام نزد او مى نهادند، ممالیک خود را تمام سرسفره مى طلبید و با آنها طعام میل میفرمود.
و عادت آن جناب آن بود که شبها کم مى خوابید و بیشتر شب را بیدار بود و روزه بسیارمى گرفت و روزه سه روز از هر ماه که پنج شنبه اول ماه و پنج شنبه آخر ماه و چهارشنبه میان ماه باشد از او فوت نشد و مى فرمود: روزه این سه روز، مقابل روزه دهر است.
و آن حضرت در پنهانى صدقه بسیار مى داد و بیشتر صدقات او درشبهاى تار بود.{۵}
۱) مسند زید بن علی، ص ۴۳۵٫
۲) الخرائج و الجرائح، ج۱، ص۳۳۷٫
۳) بحارالانوار، ج ۴۹، ص۹٫
۴) اعلام الوری باعلام الهدی، ج۲، ص۶۴ – ۶۵٫
۵) اعلام الوری باعلام الهدی، ج۲، ص۶۴٫
—
۲- ولادت «شیخ مفید» (۳۳۶ هجری قمری)
محمد بن محمد بن نُعْمان معروف به شیخ مفید در روستای عُکبَرا در نزدیکی بغداد متولدشد.
پدرش شغل معلمی داشت و بدین جهت فرزندش به لقب “ابن معلم” مشهور بوده است.
در کودکی به همراه پدر به بغداد آمد و فراگیری علم را نزد ابوعبداللَّه حسین بن علی معروف به جُعَل، آغاز کرد. سپس نزد ابوسَریا به علم آموزی پرداخت.
او کلام را درنزد مظفر بن محمد ابوالجیش خراسانی و حسین بن علی بصری و علی بن عیسی رمانی آموخته است.
سیدمرتضی و سید رضی از شاگردان مشهور شیخ مفید می باشند.
همچنین ده ها اثر ارزشمند در رشته های کلام و عقاید، فقه، اخلاق اسلامی، امامت و فلسفه ی سیاسی در اسلام از شیخ مفید به جای مانده است.
الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد؛ المقنعه؛ الجمل ؛ الافصاح فی الامامه؛ کتاب المزار از آن جمله اند.
شیخ مفید در سال ۴۱۳ ه.ق در هفتاد و هفت سالگی در بغداد درگذشت. او چند سالی در خانهاش مدفون بود و سپس به سوی مقابر قریش، نزدیک قبر امام جواد(علیه السلام) برده شد.