جوانان باید با زبان حال و قال از پیشگاه خدا عاقبت به خیری را تمنا کنند، چنان که حضرت یوسف به پیشگاه حضرت احدیت عرض کرد: أنت ولیّ فی الدنیا والاخره توفّنی مسلماً و ألحقنی بالصالحین؛ بار الها، تو صاحب اختیار من در دنیا و آخرتی. از تو می خواهم که مرا مسلمان بمیرانی و به صالحان ملحق سازی.
علاوه بر دعا و تضرع باید اسباب عاقبت به خیری را فراهم نمایند و از عوامل سوء عاقبت اجتناب ورزند. مهم ترین عامل بد عاقبتی گناه است، چنان که قرآن مجید میفرماید: ثم کان عاقبه الّذین أساؤا السوأی أن کذّبوا بآیات الله و کانوا بها یستهزؤن؛ سرانجامِ کسانی که کارهای زشت انجام دادند، آن بود که آیات خدا را تکذیب کرده و آنها را استهزا نمودند. امام صادق(ع) میفرماید: چیزی بیش تر از گناه دل را تباه نمی کند، زیرا دل مرتکب گناهی میشود و بر آن اصرار می ورزد تا وقتی که گناه بر دل چیره شود و وارونه اش سازد.
علامه مجلسی در شرح این حدیث میگوید: یعنی همان طور که وقتی ظرفی وارونه شد، دیگر چیزی در آن قرار نگیرد، دل نیز در اثر گناه وارونه گردد و دیگر سخن حق در آن جا نمی گیرد و به تدریج به کفر و بی دینی منجر خواهد شد. بعضی از رذائل اخلاقی در سوء عاقبت نقش دارد، مانند حسادت، تکبر، خودبینی و فخر فروشی. امام صادق(ع) میفرماید: آفت دین: حسد و خودبینی و به خود بالیدن است.
امام صادق(ع) یکی از اسباب عاقبت به خیری را تعظیم حق الهی و استفاده نکردن از نعمت در راه معصیت، احترام کردن به ذاکران و علاقه مندان به اهل بیت میداند.
