علم و معرفت امام
چکیده:
بعضی ها منکر علم غیب داشتن اوصیا و انبیاءو ائمه معصومین شده اند و انکار می کنند که آنهادارای علم غیب بوده اند.
انها به برخی ایات استناد میکنند،که ایات به طور اجمال می گویند علم غیب اختصاص به خدا دارد.مثل:(یسالونک عن الساعه ایان مرسلها قل انما علمها عند ربی)معنی:ای رسول!ازتو ازقیامت سوال می کنند که چه وقت فرا می رسد پاسخ بده که علم آن منحصرا نزد خداوند است.
این دیدگاه منکرین را نقد کرده اند:به توسط۱٫ایاتی که علم را برای پیامبران الهی ثابت میکند.مانند آیه:(وما کان الله لیطلعکم علی الغیب و لکن الله یجتبی من رسله من یشاء)یعنی خداوتد شمارا از غیب مطلع نمی سازد ولی از فرستادگانش هرکه را بخواهد برمیگزیند.
و آیات۲۶و۲۷سوره جن کخ می فرماید:دانای غیب است هیچ کس را از غیب خویش مطلع نمی سازد مگر پیامبرانی که انها برگزیده است.
در مورد ائمه نیز روایاتی است که دلات می کنند بر وجود علم غیب ائمه علیهم السلام.
خداوند متعال هدف نهایی خلقت انسان را اطاعت و بندگی و نیل به کمال و معرفت خودش می داند:و می فرماید:(ماخلقت الجن والانس الا لیعبدون)
اساس عبادت خدا با توجه به روایات که از ائمه علیهم السلام رسیده به ماه،معرفت خدا است یعنی باید او را شناخت.
بعد از شناخت خداوند متعال شناخت اولیاءومظاهر آیات حق است که انان واسطه فیض حق به کافه ممکنات می باشد.بطوری که اگ ان حضرات نبودند در عالم هیچی نبود .
احادیثی که در باب معرفت انده اند،نوعا خاص در نعرفت الله نیستند.مثل حدیث ازمام صادق علیه السلام:لیس لله علی خلقه ان یعرفوا و للخالق علی الله ان یعرفهم و لله علی الخلق اذا عرفهم ان یقبلوا.(اصول کافی کتاب التوحید باب حجج الله علی خلقه.ح۱٫
و روایات دیگری است که در مورد ثبوت معرفت اولیا امده است.
بنابرین بعد از شناخت خدا شناخت رسول خدا(ص)و بعد از ایشان شناخت ائمه واجب است.
و بعد در این کتاب اشاره به معجزه و فرق ان با کرامات و سحر شعبده امده است.
این کتاب دارای چهار فصل است:
-
اول:نظریات علمی درباره علوم و تصرفات تکوینی ائمه علیهم السلام.
-
دوم:شناخت و معرفت امام علیه السلام
-
سوم:منابع علوم ائمه علیهم السلام
-
چهارم:حقیقت و اهمیت معجزه و تفاوت ان با کرامت و سحر و اعمال مرتضان