به گزارش سرویس ترجمه "شفقنا، "عبدالباری عطوان"، نویسنده، روزنامه نگار و تحلیلگر فلسطینی و رئیس و سردبیر روزنامه فرا منطقه ای "رای الیوم"، در مقاله ای تحلیلی که تحت عنوان "سونامی دولت اسلامی در عراق و شام، الموصل را درنوردیده و در حال تشکیل نهاد خود در دو طرف مرزهای میان سوريه و عراق می باشد، آمريكا نیز پاسخی به درخواست های کمک نوری المالكی و اسامه النجيفی نخواهد داد و ممکن است غصه روزهای جنگ با القاعده و نبرد تورا بورا را بخورد" روی پایگاه اینترنتی این روزنامه قرار گرفته، با اشاره به تسلط کامل گروه تروریستی "دولت اسلامی در عراق و شام" (داعش) بر استان های "الرقه" در شمال شرقی سوریه و "نینوی" در شمال غربی عراق و همچنین در دست گرفتن کنترل بخش هایی از استان های "كركوک" و "صلاح الدين"، نسبت به افزایش قدرت این گروه و پیشروی آن به سوی سایر استان های عراق، سوریه و احتمالا دیگر کشورهای منطقه نیز هشدار داده، جایی که در مقاله خود آورده است:

«گروه "دولت اسلامی در عراق و شام" که به جدیدترین و خطرناکترین نسخه از گروه مادر "القاعده" تبدیل شده، روز سه شنبه بزرگترین پیروزی خود را رقم زد، جایی که با تسلط کامل بر استان "نینوی"، ورود به زندان ها و آزادسازی سه هزار زندانی از جمله برخی عناصر وابسته به خود و همچنین در دست گرفتن کنترل دو شبکه تلویزیونی، همه بانک ها و تمامی پایگاه های نظامی و امنیتی موجود در این استان، تمامی طرفداران و دشمنان خود و در راس آنها دولت آقای "نوری المالکی"، نخست وزیر عراق را غافلگیر و شگفت زده کردند.

در واقع این پیروزی تنها نشان دهنده قدرت، استحکام و مهارت های نظامی عناصر وابسته به این گروه نمی باشد، بلکه همزمان ضعف و شکنندگی دولت عراق و نهادهای امنيتی و نظامی آن و همچنین از بین رفتن روحیه نیروهای این کشور را نیز نشان می دهد، جایی که شاهدان عينی در شهر "الموصل"، مرکز استان "نینوی" تاکید کردند که نیروهای عراقی با از تن درآوردن یونیفرم های نظامی، انداختن سلاح هایشان روی پیاده روها و سوزاندن خودروهای زرهی خود، با پای پیاده به سمت اقليم كردستان فرار کرده تا جان سالم به در ببرند، چرا که به باور آنها دولتی که از اعتبار و حیثیت آن دفاع می کنند و همچنین رهبران سياسی حاكم بر نهادهای این دولت، شایستگی آن را ندارند که برای آنها جان خود را فدا کرد.

این در حالی است که استان "نينوی" به دلیل موقعیت راهبردی خود، یکی از مهمترین استان های عراق به شمار می آید، جایی که این استان در نزدیکی مرزهای سوريه قرار دارد و دروازه اصلی مناطق كردنشین دارای خودمختاری و به ویژه شهر نفت خیز "كركوک" به شمار می آید.

در همین حال، خیزش "دولت اسلامی در عراق و شام" به سوی "الموصل" پس از شهر "الفلوجه" در استان "الانبار"، در دست گرفتن کنترل بخش هایی از استان "كركوک"، پیشروی به سوی استان "صلاح الدين" و پیشتر از آن، تسلط بر شهر "الرقه" در سوريه، تمامی این نشانه ها تاكید می کنند که این گروه به "کشوری درون دو کشور" یعنی عراق و سوريه تبدیل شده و در حال پیشروی به سوی سایر استان های عراق و احتمالا کشورهای دیگر نیز می باشد.

هر چند که شمار عناصر وابسته به "دولت اسلامی در عراق و شام" هزاران تن بوده، اما با این حال توانستند نهادهای نظامی و امنيتی دولت عراق را شکست دهند، نهادهایی که شمار نیروهای آنها از یک میلیون سرباز بیشتر بوده، با پیشرفته ترین سلاح های آمریکایی مجهز شده و از تجربیات نظامی مدرن دریافتی از مربی های آمریکایی برخوردار هستند.

در واقع کشور عراق اگر عملا کشوری در کار باشد، در برابر یک فاجعه واقعی قرار دارد و به باور ما در آینده نزدیک نمی تواند از این فاجعه بیرون رود، چرا که قدرت "دولت اسلامی در عراق و شام" را دست کم گرفته و دولت این کشور نیز به شیوه ای فرقه ای و انحصاری برخورد کرده و تمامی فرصت ها جهت تحقق آشتی ملی و ایجاد هويت جامع عراقی را از دست داده است.

این در حالی است که آقای "نوری المالکی" از مجلس نمایندگان (پارلمان) عراق خواست حالت فوق العاده در این کشور اعلام کند، از رهبران و افراد عشایر کمک خواسته و شهروندان عراقی را نیز به در دست گرفتن اسلحه و مبارزه با تروریسم و تروریست ها فرا خواند، با این حال ما بر این باوریم که وی پاسخ مورد هدف خود را دریافت نخواهد کرد.

در حالی که سربازان زیر نظر نخست وزیر عراق با پوشیدن لباس های غیر نظامی فرار کرده، سلاح هایشان را در خیابان انداخته و به وظیفه خود در دفاع از مهمترین استان واقع در شمال این کشور عمل نکردند، آیا وی انتظار دارد شهروندان معمولی کاری را انجام دهند که این سربازان وظیفه نشناس از انجام آن ناتوان بودند؟

در واقع احتمال دارد درخواست های آقایان "نوری المالکی" و "اسامه النجيفی"، رئیس پارلمان عراق از دولت آمريكا و نیروهای پیشمرگ اقلیم كردستان جهت کمک به آنها در مقابله با خیزش عناصر "دولت اسلامی در عراق و شام" نیز با پاسخ مناسب و امیدوار کننده ای روبرو نشود، جایی که دولت کنونی آمریکا پس از آنکه پنج هزار سرباز خود را از دست داده، 30 هزار سرباز زخمی بر جای گذاشته و سه تریلیون دلار زیان را متحمل شد، دیگر نمی خواهد دوباره به عراق برگردد، چرا که امکان ندارد این کشور دو بار از همان سوراخ گزیده شود.

در همین حال، اقدام فوری نیروهای پیشمرگ اقلیم کردستان برای کمک به آقای "نوری المالکی" نیز بعید به نظر می رسد، چرا که آقای "مسعود بارزانی"، رئیس این اقلیم مخالف هم پیمانی با نخست وزیر کنونی عراق بوده و بر تغییر وی اصرار می ورزد، این در حالی است که پاسخ مثبت نیروهای پیشمرگ به درخواست "نوری المالکی" نیز پیش شرط های ناتوان کننده ای به همراه خواهد داشت که مهمترین آنها چشم پوشی وی از "كركوک"، نگین تاج كردها می باشد.

با این حال، رسیدن عناصر وابسته به "دولت اسلامی در عراق و شام" به شهر "كركوک" و تسلط بر تمام این شهر و یا بخشی از آن فاجعه بزرگتری برای اقليم كردستان عراق خواهد بود که ثبات امنیتی و شکوفایی آن در سراسر منطقه خاور میانه بی نظیر بوده و حتى برخی شهر "اربيل"، مرکز این اقلیم را سوئيس خاور میانه توصیف می کنند.

از دیدگاه ما، رویارویی با "دولت اسلامی در عراق و شام" نه با فراخوان آمريكایی ها، عشایر عراقی و نیروهای پیشمرگ، بلکه با سیاست ها و ذهنیت های غیر فرقه ای معتقد به همزیستی و اصل شراکت صورت می گیرد و این در حالی است که ما بر این باوریم متاسفانه چنین ویژگی هایی اساسی در بیشتر رهبران سياسی عراقی چه سنی و چه شيعه و در راس آنها آقایان "نوری المالکی" و "اسامه النجيفی" و بقیه نخبگان نظام سیاسی کنونی این کشور به چشم نمی خورد.

از سوی دیگر، این آمریکا بود که بذر نابودی و خرابی را نه تنها در عراق، بلکه در سراسر منطقه پاشید و دردناک است آنهایی که راه را برای حمله آمریکا به عراق، برچیدن ساختار حکمرانی این کشور، منحل کردن ارتش و برقراری نظام سهمیه بندی فرقه ای را هموار ساختند، همان هایی باشند که هم اکنون فرآیند تجزیه و بی ثباتی را رهبری می کنند.

در واقع "دولت اسلامی در عراق و شام" همان قدرت بعدی فرامرزی بوده و همان خطر خزنده ای است که از هرج و مرج خلاقانه آمریکا و تبدیل شدن ليبی، عراق، سوريه و يمن به کشورهایی شکست خورده در نتیجه این هرج و مرج، بزرگترین استفاده را برده و دور از ذهن نیست که این گروه مناطق تحت کنترل خود در دو طرف مرزهای مشترک میان سوريه و عراق را در آینده ای نزدیک به پایگاهی جهت انجام حملاتی بر علیه آمريكا و کشورهای اروپایی تبدیل کند، چرا که "دولت اسلامی در عراق و شام" برخلاف گروه "القاعده" دارای پایگاه اسلامی و اجتماعی بزرگی می باشد، مقادیر زیادی اسلحه و مهمات و موارد مالی بزرگی در نتیجه تسلط بر ذخایر نفتی بزرگ در عراق و سوريه در اختیار دارد و مهمتر از آن، اینکه از مهارت های جنگی بالا و نوینی برخوردار است.

در پایان باید بگویم که اگر من جای دولتمردان آمريكا، اسرائيل و عراق، رهبران كرد و نظام حاكم در سوريه، عراق، اردن، ايران و عربستان سعودی بودم، نه تنها احساس نگرانی بلکه از این "سونامی" که "دولت اسلامی در عراق و شام" نام دارد، منطقه را درنوردیده و استان ها، شهرها و ارتش ها در برابر آن فرو می ریزند، احساس رعب و وحشت می کردم.»

ترجمه از "شفقنا"