چکیدن خون سر مبارک امام حسین(ع) بر ران ابن زیاد ملعون در کدام کتاب‌ها آمده است؟
پاسخ اجمالی
در مورد چکیدن خون سر مبارک امام حسین(ع) بر ران ابن زیاد، در کتاب «روضه الشهداء» ملا حسین کاشفى سبزوارى(متوفای ۹۱۰ق) چنین آمده است:
«ابو المفاخر نقل می‌کند: چون ابن زیاد سر امام حسین(ع) را بر ران خود نهاد، قطره‌اى خون بر قباى وى افتاد و قبا و جبّه و پیراهن و إزار، وى را سوراخ کرده به گوشت ران وى رسید، از طرف دیگر بیرون آمد و رخت و تخت را سوراخ کرده بر روى زمین رسید و غایب شد و آن سوراخ در ران او بماند هر چند علاج کردند به(بهتر) نشد، و از زخم او نتنى[۱] عظیم، ظاهر گشت، چنان‌که هیچ شامّه را تحمّل شنیدن آن نبودى و پیوسته نافه مشک بر آن سوراخ بستى و با وجود آن رایحه کریه آن زخم بر بوى مشک غالب آمدى و به همین بلا مبتلا می‌بود تا به قتل رسید، و ابراهیم بن مالک اشتر او را در میان کشتگان بدین علامت به شناخت چنان‌چه در مختار نامه مذکور است».[۲]
این جریان در کتاب «تاریخ حبیب السیر»[۳] غیاث الدین بن همام(متوفای ۹۴۲ق)[۴] و «دمع السجوم» نیز نقل شده است.[۵]
[۱]. بوى بد و نامطلوب.
[۲]. کاشفى سبزوارى، ملا حسین، روضه الشهداء، ص ۴۵۵، قم، نوید اسلام، ۱۳۸۲ش.
[۳]. در کتاب الذریعه، در باره کتاب «حبیب السیر» و مؤلف آن چنین آمده است: در سه مجلد و به فارسی نگاشته شده است؛ مؤلف آن غیاث الدین محمد بن همام الدین که به “بخواند میر” شهرت داشته، حدوداً سال ولادت او ۸۸۰ قمری، و سال وفاتش ۹۴۱ یا ۹۴۲ بوده است. ر.ک: شیخ آقا بزرگ تهرانی، الذریعه إلى تصانیف الشیعه، ج ۶، ص ۲۴۴، قم، اسماعیلیان، ۱۴۰۸ق.
[۴]. خواند میر، غیاث الدین بن همام الدین، تاریخ حبیب السیر، ج ۲، ص ۵۹، تهران، خیام، چاپ چهارم، ۱۳۸۰ش.
[۵]. قمى، شیخ عباس، شعرانى، شیخ ابو الحسن، دمع السجوم ترجمه نفس المهموم، ص ۳۶۵، قم، هجرت، چاپ اوّل، ۱۳۸۱ش.