محبت و دوستى قرآن و روایات، دوستى خاندان رسول اکرم(ص) و اهل بیت (ع) را بر مسلمانان واجب کرده است. [۱] [۲] دوستى لوازمى دارد و دوستدار صادق، کسى است که شرط دوستى را – چنان که باید و شاید – به جا آورد. یکى از مهم‌ترین لوازم دوستی ،
همان طور که عقلا در اکثر مسائل روزمرّه از متخصّصان پیروى مى کنند، در مسائل دینى نیز اگر متخصّص نیستند، باید به متخصّص (مرجع تقلید) مراجعه کنند. این مراجعه را «تقلید» مى گویند .پس تقلید از فقها نه تنها خلاف عقل نیست ، بلکه از باب رجوع غیر متخصص به
یکی از القاب حضرت امام علی(ع)، «امیرالمؤمنین» است. در روایات آمده است که این لقب اختصاص به آن‌حضرت دارد و هیچ‌کس حتی امامان دیگر هم نمی‌توانند این لقب را برای خود استفاده کنند. امام صادق(ع) به مردی که با نام امیرالمؤمنین به ایشان سلام کرد، فرمود: «این اسم فقط برای
زیارت عاشورا گرچه به حسب ظاهر از امام باقر و امام صادق (علیه السلام) نقل شده؛ زیرا صفوان که از یاران امام باقر و امام صادق(ع) است می گوید: «من در روز عاشورا در خدمت امام باقر (علیه السلام) بودم که این زیارت راقرائت فرمودند.» همچنین می گوید: «امام صادق
در این زمینه دو قول وجود دارد: ۱ ـ معصوم کسی است که از یک نیروی فوق العاده باطنی و یک صفت نیرومند نفسانی که در اثر مشاهده حقیقت جهان هستی و رؤیت ملکوت و باطن عالم وجود حاصل می‌شود برخوردار است و براساس آن از هر گونه پلیدی و
عبارتی که در روایات فراوانی دیده می شود این است : “یملأ الارض قسطا و عدلا کما ملئت ظلما و جورا”( زمین را پر از عدل و داد می کند همانطور که پر از ظلم و ستم شده است) آنچه از این روایت فهمیده می شود آن است که ظهور