۱-{و ان من شیعته لابراهیم اذ جاء ربه بقلب سلیم} (صافات/۸۳و۸۴)
همانا ابراهیم(علیه السلام) از شیعیان اوست، آنگاه که با قلبی پاک نزد پروردگارش آمد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمودند: «هنگامی که خداوند متعال حضرت ابراهیم(علیه السلام) را خلق نمود، پردههای غیب را از مقابل دیدگان او کنار زد، پس ابراهیم در کنار عرش الاهی نوری را مشاهده نمود و عرضه داشت: خدای من ومولای من این چه نوری است؟ خداوند متعال فرمود: ای ابراهیم! این محمد(صلی الله علیه و آله) پیامبر برگزیدهی من است، ابراهیم(علیه السلام) عرض کرد: خدای من! همانا در کنار او نور دیگری را میبینم! خداوند فرمود: ای ابراهیم! این نور علی(علیه السلام) یاری کنندهی دین من است.
عرض کرد: خداوندا! در کنار آن دو نور، نور دیگری را میبینم که پشت سر آنان میآید، فرمود: این نور فاطمه(علیها السلام) است که در کنار پدر و همسرش میآید و من محبان فاطمه را از آتش دوزخ دور خواهم نمود. عرض کرد: ای خدای من و مولای من! دو نور دیگر را میبینم که در کنار این انوار مقدسه میآیند! فرمود: ای ابراهیم! این دو نور، حسن و حسین(علیهما السلام)هستند که در کنار پدر و مادر و جدّ خود هستند. عرض کرد: پروردگارا! همانا ۹ نور دیگر میبینم که برگرداگرد این پنج نور مقدس هستند. فرمود: ای ابراهیم اینان امامان معصوم(علیهم السلام) از فرزندان این پنج تن هستند. عرض کرد: خداوندا! چگونه شناخته میشوند؟ فرمود: ای ابراهیم! نخستین آنان علی بن الحسین(علیهم السلام) سپس محمد فرزند علی و جعفر فرزند محمد و موسی فرزند جعفر و علی فرزند موسی و محمد فرزند علی و علی فرزند محمد و حسن فرزند علی و محمد فرزند حسن که قائم آل محمد(صلی الله علیه و آله) و مهدی آخرین آنان است.
ابراهیم(علیه السلام) عرض کرد: خدایا! در اطراف آنان نورهایی میبینم که تعداد آنها را کسی جز تو نمیداند. خداوند متعال فرمود: ای ابراهیم! این نورهای بیشمار شیعیان و محبان محمد و آل محمد(صلی الله علیه و آله) هستند. ابراهیم(علیه السلام) عرض کرد: خداوندا! شیعیان و محبان آنان به چه چیزی شناخته شوند؟ خداوند متعال فرمود: به نمازهای ۵۱ رکعت (واجبات و نوافل) و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم و قنوت قبل از رکوع و دو سجدهی شکر، و انگشتر به دست راست نمودن.
حضرت ابراهیم عرض کرد: خدایا! مرا از شیعیان و محبان حضرات چهارده معصوم قرار بده. خداوند متعال فرمودند: همانا تو را از آنان قرار دادم، سپس خداوند متعال این آیه را نازل فرمود: {و إنّ من شیعته لابراهیم اذ جاء ربه بقلب سلیم} همانا از شیعیان او ابراهیم(علیه السلام) بود که با قلبی پاک نزد پروردگارش آمد. مفضل پس از نقل این روایت میگوید: «برای ما روایت شده هنگامی که حضرت ابراهیم(علیه السلام) به لحظات پایان عمر رسید این روایت را خواند و سجده کرد و در حال سجده قبض روح شد و از دنیا رفت.» (بحارالانوار/۳۶/۲۱۳ و احقاق الحق/۱۳/۵۱ و مستدرک الوسائل/۳/۲۸۷)
2– {فانتظروا انی معکم من المنتظرین} (اعراف/۷۱)
منتظر باشید که من هم از منتظران هستم.از محمد بن فضیل روایت شده که گفت: «فرج را از حضرت رضا(علیه السلام) سؤال کردم. حضرت فرمود: آیا انتظار فرج از فرج نیست؟ آنگاه این آیه را تلاوت فرمودند: {فانتظروا انی معکم من المنتظرین} یعنی منتظر فرج باشید که من هم منتظرم. چه نیکوست صبر و انتظار فرج، پس بر شما باد به صبر زیرا که فرج میآید پس از نا امیدی. همانا گذشتگان شما از شما صبورتر بودند. (نجم الثاقب/ص۷۵۱)
مجله ماهنامه امام شناسی شماره ۲۵
بازدیدها: ۰
هیچ نظری وجود ندارد