به دلایل زیر امام حسین (ع) این یاری و کمک ها را نپذیرفت و حتی بسیاری از همراهانش را هم‌تشویق به رفتن کرد :

۱. با توجه به موقعیت سیاسی که در آن زمان از طرف معاویه و یزید پیش آمده بود و به نام دین، کارهایی را انجام دادند که در واقع مخالف اصل دین بود و همچنین تشخیص حق از باطل سخت شده بود، تنها راهی که می توانست یک بار دیگر دین خدا را ترویج و زنده نماید، شهادت حضرت امام حسین (ع) و فرزندان و اصحاب آن حضرت، بود.
2. آنچه که از روایات وارد شده در این مورد به دست می آید و به آن اشاره شده است، مقدر شدن شهادت برای آن حضرت بود تا بدین وسیله آن هدف اصلی امام حسین (ع) که همان اصلاح امت پیامبر بود، تحقق پیدا کند.
3. امام حسین (ع)، شهادت را زیباترین و گرامی ترین مرگ می دانست؛ این امر، در خطبه ای که در مکه به هنگام عزم حرکت به سمت عراق ایراد کردند، بیان شده است: “آرایش مرگ بر فرزند آدم چون آرایش گردنبند بر گردن دوشیزگان است. یعنی مرگ، گردن گیر و تحمیلی نیست، بلکه گردن بند و تجمّل است؛ چون انسان آزاده این گردن بند و زیور پر افتخار را در راه خدا به گردن می آویزد و مرگ در راه دین برای امام حسین (ع) لذیذ و در کام او شهد بود.
و شهادت نقص نیست تا از فرشتگان کمک بخواهد ، بلکه کمال است همان طور که حضرت ابراهیم (ع) چون شهادت را کمال می دانسته ، از سوزاندن در آتش نترسیده و از جبرئیل نیز چیزی نطلبید، هر چند دائماً به یاد خدا بود و ذکر خدا می گفت .
4. لقای الهی و دیدار انبیا برای امام حسین (ع)، آن هم در آن شرایط از ماندن در آن دنیا پست شده مهم تر بود و خود را مشتاق دیدار نیاکان خود می دانست؛ چنان که در ادامه آن خطبه در مکه می فرمایند: “گرایش و اشتیاقم به زیارت نیاکانم چون اشتیاق یعقوب به یوسف است.
5. حضرت امام حسین (ع) می خواستند که از معجزه و کرامت استفاده نکنند، در حالی که بدون شک امام توان و قدرت داشت که با معجزه و قدرت ولایی که از طرف خداوند داشت، بر دشمنان غلبه پیدا کند و حتی نیازی به کمک ملائکه و جنیان نداشت، ولی استفاده از معجزه و کرامت برای امامان که مأمور بودند به ظاهر امور طبیعی عمل کنند،‌ منافات داشت. ارزش و جایگاه امام حسین (ع) که هم میان مسلمانان جایگاه بلندی دارد و هم در میان عدالت و آزادی خواهان، بدان جهت است که بر اساس امور عادی و ظاهری و طبیعی عمل نمود. بردن اهل بیت(ع) توسط امام به یک جنگ نابرابر و اسارت آنان و اهانت به ساحت مقدس شان و صبر و شهامت و سخنان تاریخی آنان در کوفه و شام موجب شد که قیام امام ماندگار و جاودان شود و سرمشق همه آزادیخواهان و دینداران جهان و حتی پیروان‌ادیان دبگر هم بشود .
پس حال که اینگونه بوده است و امام پیروز تاریخی آن واقعه در کربلاست چرا ما بر او گریه میکنیم ؟
در پاسخ باید گفت :
1- زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه داشتن و ترویج دائمی اهداف امام و مکتب قیام و انقلاب در برابر طاغوت‌ها و تربیت کننده و پرورش دهنده روح حماسه و ایثار است. گریه برمصائب سالار شهیدان باعث زنده نگه داشتن نهضت حسینی است. چنان که به اسارت رفتن خاندان امام باعث پایمال نشدن خون شهیدان کربلا شد.
در اثر رساندن پیام امام به مردم کوفه و شام توسط امام سجاد (ع) و حضرت زینب (س) نهضت عاشورا به ثمر نشست.
2- گریستن در سوگ شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری وروحی با این مکتب است.
اشک ریختن نوعی بیعت و امضا کردن پیمان و قرارداد دوستی با سید الشهدا (ع) و ابراز انزجار و تنفر از قاتلان حضرت است.
از این رو ائمه ما به گریستن بر مظلومیت شهدای کربلا تأکید کرده‌اند و برای گریه بر مصیبت‌‌های امام حسین(ع) ثواب‌ها و فضیلت‌های فراوان ذکر کرده و فرموده‌‌اند که چشم گریان برکربلائیان، چشمه فیض خدا است،زیرا اشک ریختن در عزای حسین(ع) نشانه پیوند قلبی با اهل بیت(ع) و سیدالشهدا (ع) است.
3- اشک، دل را سیراب می‌کند، عطش روح را برطرف می‌سازد، و نتیجه محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل می‌شود.
گریه نشانه همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار(ع) است. قلبی که مهر حسین (ع) داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او می‌گرید.
4- فضیلت‌ها و ثواب‌های زیادی که برای گریه بر امام حسین(ع) در روایات ذکر شده، در صورتی است که گناه و فسق و آلودگی انسان در حدی نباشد که مانع رسیدن فیض الهی گردد.
5- اشکی که مبیّن پیوند عاطفی و رابطه مکتبی واتصال روحی با راه و فکر و خطّ سیّد الشهدا است حتما زمینه ساز پرهیز از گناه می‌گردد.

آیت پیمان .محرم ۱۴۰۱