جلوی اینه دور خودش چرخید. موهای سیاه و بلندش هم چرخیدند. لپ هایش سرخ سرخ بود عین انارهای روی شاخه درخت. از توی اینه، پنجره و درخت انار پشت پنجره پیدا بود. لبخند کوچکی زد و به لب هایش خیره شد. درست عین شکوفه های قرمز و مایل به نارنجی
بنابر روایت مشهور، هفتمین اختر تابناک ولایت حضرت موسی بن جعفر(ع) در بیست و پنجم رجب سال ۱۸۳هـ ق. در زندان سندی بن شاهک با زهر مسموم شدند و به شهادت رسیدند. (مسار الشیعه، ص ۳۶؛ بحارالانوار، ج ۴۸، ص ۲۰۶) آن حضرت بیست سال داشتند که به امامت رسیدند
خلفاى معاصر حضرت از سال ۱۴۸ که امام صادق – (علیه السلام) – به شهادت رسید، دوران امامت حضرت کاظم آغاز گردید. آن حضرت در این دوران با خلفاى یاد شده در زیر معاصر بود: ۱- منصور دوانیقى (۱۳۶-۱۵۸). ۲- محمد معروف به مهدى (۱۵۸-۱۶۹). ۳- هادى (۱۶۹-۱۷۰). ۴- هارون
امام هفتم (ع) در دودمان مقدس و تقوی و در بیت رفیع زهد و عبادت پرورش یافته بود که ایمان به خدا و عشق و علاقه به فضائل معنوی و خصائص انسانی از تمام در و دیوار و جوانب زندگی آن میبارید و همگان شیفته و دلباخته عبادت و
در این نوشتار به معرفی برخی از اصحاب و شاگردان ممتاز امام کاظم ـ علیه السلام ـ می پردازیم: صفوان بن مهران صفوان از مردان پاک و موثقی بود که بزرگان علما به روایات او اهمیت می دهند، در اخلاق و رفتار به مقامی رسیده بود که مورد تأیید امام
دورانی که امام کاظم ـ علیه السلام ـ در آن زندگی می‌کرد، مصادف با نخستین مرحله استبداد و ستمگری حکام عباسی بود. آنها تا چندی پس از آن که زمام حکومت را به نام علویان در دست گرفتند، با مردم و به خصوص با علویان برخورد نسبتا ملایمی داشتند؛ اما
درباره زندانی شدن امام، اخبار متعدد و مختلفی نقل شده است. آنچه از مجموع این روایات استفاده می شود، این است که امام کاظم – علیه السّلام – دو بار به دست هارون به زندان افتاده است که مرتبه دوم آن از سال ۱۷۹ تا ۱۸۳؛ یعنی به مدت چهار
«هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِی لَمْ یُولَدْ فیِنَا مَوْلُودُ أعْظَمُ بَرَکَهً عَلَی شیِعَتنَا مِنْه» «این مولودی است که در خاندان ما برای شیعیانمان از او پر برکت‌تر به دنیا نیامده است».[1] شناخت مختصری از زندگانی امام موسی کاظم نام او «موسی»، لقبش «کاظم»، مادرش بانویی با فضیلت بنام «حمیده»، و پدرش پیشوای
با آنکه در خاندان امام صادق (ع) اسماعیل و عبد الله پسران بزرگ، چشم و چراغ خانواده شمرده میشدند، و با اینکه تعدادی از یاران پیشوای ششم میراث امامت را پیش خود نصیب خاص اسماعیل فرزند بزرگ امام میدانستند، با این همه موسی در خاندان رسالت مقام ویژه ای بدست
با طلوع خورشید ولایت در طلیعه هفتمین روز از ماه صفر، در روستاى «ابواء»، شعف و سرور بر سرزمین حجاز حاکم شد. مادرش، حمیده، خادمهاى از شمال آفریقا بود که در نزد حضرت امام صادق(ع) مقامى والا داشت. امام صادق(ع) به همراه خانوادهاش در حال بازگشت از مکه بود که
مجمع جهانی شیعه شناسی در سال 1382 توسط جمعی از فضلای حوزه و دانشگاه تاسیس شد. هدف از تاسیس این نهاد علمی و مستقل، معرفی مکتب تشییع و دفاع از حقانیت آن بود که در قالب آموزش، پژوهش، ترجمه و نشر، ارتباطات و تبلیغات اسلامی انجام گرفت و به سهم خود گامی در جهت این راه مبارک برداشت. این مرکز همچنان با قوت و قدرت به راه خود ادامه داده و چشم¬انداز روشنی برای آینده دارد.