آیت پیمان در مصاحبه با روزنامه «۱۹دی»:
عجیب است که حتی بزرگان علمی ما در مباحث بسیار بدیهی و مبرهن و تبیین شده مثل شئونات ولایت و امامت و حکومت این مقدار بحث عقیدتی و کلامی را تقابلی و آمیخته با موضع گیری جناحی می کنند و زمینه گسترس اختلاف را فراهم می کنند.
سخن رئیس جمهور محترم مبهم و ناقص و قابل سوء تفاهم و برداشت بود و شایسته بود توضیح می دادند و مغلطه رخ داده را برطرف می کردند تا به اینجا نرسد.
در مورد سخن رئیس جمهور محترم، تمام نقد و نظرهای این روزها را که جمع کنیم ما حصل این می شود که امامت منصب انتصابی ربوبی است و رأی مردم و انتخاب آنها در آن اثر ندارد ولی امام شئوناتی دارد که یکی از آن شئون زعامت امت و حکومت بر آنها است که این شأن بر طبق اجماع نظر همه صاحب نظران دینی و مراجع بدون بیعت(بخوانید رأی مردم) تحقق پیدا نمی کند و نکرد؛ و مخالفی هم ندارد.
اگر امام حاکم نشد، صاحب منصب امامت و دیگر شئون آن است و اصل برای او حفظ دین است و اگر جز خانه نشینی و سکوت راهی برای حفظ دین نبود خانه نشین می شود و سکوت می کند و برای حفظ دین، جلوگیری از بدعت و انحراف در اجرای صحیح احکام با حاکم نا حق همکاری هم می کند و این به معنای تأیید انتخاب مردم و قبول کردن منتخب آنها نیست. سند حرف من خطبه های نهج البلاغه ونامه های حضرت و سیره ائمه است.
آقای دکتر روحانی هم می داند که هیچ امامی حکومت های دوره خود را تأیید و پیروی نکرده اند مگر در حکم تقیه در مواردی خاص و به مصلحت دین.
مطلبی که آقای روحانی گفتند مفهوما و کامال غلط نیست اما ناقص و یک وجهی مطرح کردند و یک وجه ناقص را گفتند و مغلطهای بین شئون امام و ولی با حاکم شده است؛ و الزم به تصحیح و تکمیل ایشان است تا شبهات ایجاد شده در اثر کلام ایشان بر طرف شود.
اما نوع هجمه ها، به ایشان هم غلط و هجمه تخریبی به یک رکن نظام است و افراط گرایانه است. در این مباحث باید نقد عالمانه کرد نه تخریب و اهانت.