نیمه دوم سده دوم هجرى، شرایط را براى جهت گیرى نهضت هاى انقلابى فراهم آورد. عباسیان که در سال ۱۳۲ / ۷۵۰ توانستند به قدرت

در سال ۶۵۶هق با تشکیل حکومت ایلخانان در ایران و با صدمات شدیدی که با سقوط سلسله عباسیان به دست هلاکوخان (۶۵۶هق) بر مکتب خلفا

ابن بطوطه در بیان دوره پیشین تاریخ سربداران، آنها را رافضی(۱)می خواند.علی موید، آخرین حکمران سربداری نیز شیعه مذهب بود.(۲) نفوذ مذهب تشیع میان سربداران

  مخالفت اهل تسنن با رسمیت یافتن تشیعدر طول نیم قرن (۶۵۶-۷۰ق)، تحولات سیاسی و اجتماعی به گونه ای رقم خورد که زمینه را برای

مقدمهرسمیت یافتن تشیع در ایران عهد اولجایتو، مشهور به سلطان محمد خدابنده (حک ۷۰۳-۷۱۶ق)، که برایند و نتیجه ی تحولات مختلف سیاسی، اجتماعی و مذهبی

رسمیت یافتن تشیعشیعیان که از زمان تشکیل دولت ایلخانی در ایران، به واسطه ی شخصیتی مانند خواجه نصیرالدین طوسی (د.۶۷۲ق) حضور مستمر و تأثیرگذاری در

درآمدتشیع، یکی از دو جریان اصلی دین اسلام،[۱] از ابتدای حیات آن به ویژه در ایران، با تهدیدها وموانع گوناگونی مواجه بوده است. اما یورش