عصمت پیامبران (عصمت حضرت ابراهیم – آیه ۷۶ انعام )
{فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ رَاَی کَوْکَباً قَالَ هَـذَا رَبِّی فَلَمَّا اَفَلَ قَالَ لا اُحِبُّ الآفِلِینَ}
«هنگامی که (تاریکی) شب او را پوشانید، ستاره‌ای مشاهده کرد، گفت: «این خدای من است؟» امّا هنگامی که غروب کرد، گفت: «غروب‌کنندگان را دوست ندارم!».
در این آیه حضرت ابراهیم(علیه السلام) درباره ستارگان و ماه و خورشید می‌گوید: این خدای من است. آیا این دلیل بر دروغ‌گویی یا انحراف فکری و اعتقادی آن حضرت نیست؟
امام رضا(علیه السلام) در پاسخ این شبهه فرمود: همه اینها از روی انکار بوده است، نه از روی اقرار و اخبار؛ یعنی مضمون همه تعبیرهای گفته شده، نفی است در جامه اثبات، انکار است در کسوت اقرار، توبیخ دیگران است در زبان انتساب به خود و…
«إن إبراهیم(علیه السلام) وقع إلی ثلاثه أصناف صنف یعبد الزهره و صنف یعبد القمر و صنف یعبد الشمس… فقال هذا ربی …علی الانکار و الاستخبار لا علی الاخبار والاقرار…»([۱])
«ابراهیم(علیه السلام) در برابر سه گروه قرار گرفت؛ گروهی که زهره را می‌پرستیدند؛ گروهی که ماه را می‌پرستیدند و گروهی که خورشید را می‌پرستیدند… پس به نحو انکار و استخبار نه اخبار و اقرار فرمود، این پروردگار من است».([۲])
[۱]) بحارالانوار، ج ۱۱، ص ۷۹٫
[۲]) ر.ک: وحى و نبوّت در قرآن، ص ۲۵۲ـ ۲۵۳٫
منبع : اختصاصی مجمع جهانی شیعه شناسی