پیامبر اکرم (ص) ، نزدیکان به نیکی کردن سزاوارترند
ابوطلحه در مدینه درختان نخل بسیاری داشت. محبوبترین اموال نزد او باغ «بیرحاء» بود که در جلوی مسجد واقع بود. پیامبر اکرم (ص) وارد آن می‌شد و از آب پاک و گوارای آن می‌نوشید.هنگامی که آیه ۹۲ آل عمران نازل شد:{لَن تَنالُوا البِرَّ حَتَّی تُنفِقوا مِمّا تُحِبُّونَ}؛ابوطلحه گفت: ای رسول خدا! همانا خداوند می‌گوید:{لَن تَنالُوا البِرَّ حَتَّی تُنفِقوا مِمّا تُحِبُّونَ}؛به همین دلیل محبوبترین اموال خود باغ بیرحاء را در راه خدا صدقه می‌دهم، امیدوارم نزد خداوند کاری درست و اندوخته من گردد. ای رسول خدا (ص)! این مال را هر کجا خدا می‌خواهد قرار بده و استفاده کن.رسول خدا (ص) فرمود: آفرین! این مالی سودآور است، این مالی سودآور است، آنچه گفتی شنیدم، از تو می‌خواهم که این مال را برای خویشاوندانت در نظر بگیری.ابوطلحه گفت: ای رسول خدا (ص)! چنین خواهم کرد.ابوطلحه آن را میان خویشان و پسرعموها تقسیم کرد.[۱]
آیا تلاش کردی که روزی درهمی یا دیناری را در راه خدا ببخشی؟از این انتخاب پیامبر، در می‌یابیم که خویشاوندان به نیکی کردن سزاوارترند و نباید از آنان چشم پوشی کنیم.منظور از این استدلال که خویشاوندان به نیکی سزاوارترند، این نیست که دیگر افراد جامعه را که انتظار کمک و یاری دارند، نادیده بگیریم، هرگز چنین نیست.اسلام جامعه را به جدایی از دردمند فرا نمی‌خواند تا گروه‌های نژادپرست به وجود آید.
فراخوانی اسلام، تثبیت ساختار امت واحد است تا اگر عضوی از اعضا دچار دشواری شد، برای حمایت و مراقبت از او آرامشی در دیگر اعضا باقی نماند.این سخن که خویشاوندان به نیکی سزاوارترند برای بیان اولویت است نه قطع رابطه با دیگران.اسلام زمانی که اولویت خویشاوندان را مطرح می‌کند در پس آن آینده درخشانی برای امت قرار داده است. جای بحث نیست که خانواده کانون اصلی جامعه است که با رشد روابط خانواده‌ها در جامعه، تأثیر پذیری جامعه رشد می‌یابد و با درخشش، انسجام و یکپارچگی خانواده‌ها، همیاری قوی و با وقار امت آشکار می‌شود.
اهتمام به خویشاوندان سرّ ایجاد روابط مثبت و قوی در جامعه است که تأثیر آن فراگیری فضای الفت، یکپارچگی، محبت، دوستی و همه نشانه‌های بزرگ سعادت است.
پی نوشت ها
[۱] سیوطی، الدر المنثور، ۲ / ۵۰.
برگرفته از کتاب “یکصد تصویر درخشان از زندگانی حضرت رسول اکرم (ص)” نوشته ی طالب خان ترجمه ی ارسلان ایلکااختصاصی مجمع جهانی شیعه شناسی