در یکی از روزها، صبح‌گاهان امام علی(ع) فرمود: «فاطمه! آیا غذایی داری تا از گرسنگی بیرون آیم»؟ پاسخ دادند: «نه، به خدایی که پدرم را به نبوّت و شما را به امامت برگزید سوگند، دو روز است که در منزل غذای کافی نداریم و در این مدت شما را بر خود و فرزندانم در طعام ترجیح دادم». امام(ع) فرمود: «فاطمه! چرا به من اطلاع ندادی تا به دنبال تهیه غذا بروم؟» حضرت زهرا(س) فرمود: «ای اباالحسن! من از پروردگار خود حیا می‌کنم که چیزی را که تو بر آن توان و قدرت نداری، درخواست نمایم».

این روایت در منابع مختلف روایی آمده است،[۱] و از نظر محتوایی ایرادی بر آن وارد نیست؛ زیرا امام علی(ع) در مدت کوتاهی که با فاطمه(س) زندگی کرد از نظر مالی در موقعیتی نبود که بتواند تمام نیازهای زندگی را برای خانواده خود تهیه نماید و فاطمه(س) با اطلاع کامل از وضعیت حضرت علی(ع)، تن به این ازدواج داد و از طرفی به این موضوع آگاه بود که امام علی(ع) توانایی خرید تمام احتیاجات زندگی خصوصاً در برخی زمان‌ها را نداشت، حال با این آگاهی قبلی، با دو روش می‌توانست به زندگی خود ادامه دهد:
الف. با آن‌که می‌دانست که چیزی در بساط علی(ع) نیست، او را برای خرید مایحتاج خانه تحت فشار قرار دهد. که طبیعتاً چنین روشی از اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) تصور ندارد.
ب. یا آن‌که تا کارد به استخوان نرسیده، خانه را به گونه‌ای مدیریت کند که شوهرش علاوه بر فقر مادی، با این مشکل روبرو نشود که برای اداره خانواده به وام گرفتن رو آورده و یا به فعالیت‌های پایین‌تر از شأن خود بپردازد.
دختر پیامبر(ص) راه دوم را انتخاب نمود و با این کار درس بزرگی به همه داد.
البته ممکن است که این پرسش به وجود آید که چگونه خود امام علی(ع) – با آن‌که از دانش غیب نیز بهره داشت – به صورت مستمر به وضعیت افراد تحت پوشش خود رسیدگی نمی‌کرد، تا آنان دچار این حد از گرسنگی نشوند؟
پاسخ آن است که امامان در این موارد از دانش غیبی خود بهره نمی‌جستند و مانند مردم عادی رفتار می‌کردند و همان‌گونه که گفته شد، حضرت فاطمه(س) به شیوه‌ای رفتار کرده بود که برای هر فرد عادی این اطمینان به وجود می‌آمد که مشکلی از لحاظ تغذیه در خانواده وجود ندارد و تنها زبانی لب به سخن گشود که خود امام از ایشان درخواست غذا کردند.

---