از ظاهر آیات قرآن، استفاده میشود که وسوسه شیطان جنبه عمومی دارد وهمه بندگان را فرا میگیرد. در یک آیه میفرماید: «یوسوس فی صدور الناس». ناس/۵.
در آیه دیگر میفرماید: «لازینن لهم فیالأرض و لأغوینهم أجمعین * إلا عبادک منهم المخلصین». حجر/۳۹-۴۰. ]باطل را برای فرزندان آدم، در زمین آرایش خواهم داد و همگی را گمراه خواهم ساخت، مگر بندگان پاک و خالص تو را[ ظاهر آیه این است که استثنا به جمله اخیر بر میگردد و جمله نخست که همان آرایش اعمال زشت باشد، جنبه عمومی دارد.
اما «اغواء» برای کسانی است که از او پیروی کنند و دامن مخلصان را نمیگیرد. از این رو آنجا که از اغواء سخن گفته است، مخلصان را استثناء کرده است، مانند آیه قبل و آیه ۸۲و۸۳ سوره (ص). «فبعزتک لاغوینهم أجمعین * إلا عبادک منهم المخلصین». از این بیان، پاسخ سؤال دیگری که آدم، با اینکه از پیامبران و طبعاً از مخلصان است، چگونه در دام شیطان و مورد اغواء او قرار گرفت؟ نیز روشن میشود چنانکه میفرماید: «و عصی آدم ربه فغوی». طه/۱۲۱. زیرا آنگاه که او مورد اغواء قرار گرفت، هنوز جزء بندگان مخلص نبود. چه اینکه مقصود از بندگان مخلص، افرادی است که در قلوب آنان، غیر از خدا، کسی راه ندارد و کمترین غفلتی برای آنان، از مقام ربوبی رخ نمیدهد. در آن لحظه که آدم، مورد اغواء واقع شد این مقام را نداشت، بلکه بعداً به این مقام رسید شاهد این سخن در همان سوره طه پس از مسأله اغواء آمده است: «ثم اجتباه ربه فتاب علیه و هدی». طه/۱۲۲: «سپس خدا او را برگزید و از دریچه رحمت به او نگریست و هدایت کرد».