مقدمهمدح و منقبت حضرت امیر(ع)یکی از بخش های اکثر مثنوی های زبان فارسی-به ویژه مثنوی های عرفانی و حکمی-است.به عبارت دیگر پرداختن به بیان فضایل و ویژگی های امیرالمومنین(ع)علی رغم اختلاف مذهب بسیاری از سرایندگان، یکی از بن‌مایه ها و موتیف های شعری آنان را تشکیل می دهد.بیان ویژگی ها
۲٫اشاراتاشارات در اینجا تمام حوادث، وقایع و رویدادهایی را دربرمی گیرد که با حضرت علی(ع)ارتباط دارد و عطار به نحوی بدان ها اشاره کرده است.این موضوعات بر پایه ی منابع تفسیری، حدیثی و تاریخی است و عمده ی کار آنها به روزگار حیات پیامبر(ص)برمی گردد.نکته ی در خور تامل اینکه
.آیات و احادیثاین بخش، هم در بردارنده ی آیات و احادیثی است که درباره ی حضرت امیر(ع)است و هم شامل سخنانی است که از ایشان نقل شده و عطار در مثنوی های خویش به گونه ای به آنها اشاره کرده است که عبارتند از:آیه ۶۰ سوره ی مائده درباره بخشیدن
ستایش شاعران نامور عرب و ایرانی از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام از سالهای نخست هجرت و پیش از حدیث غدیر به چشم می خورد، بدیهی است شاعران برجسته عرب که مقیم مدینه و در زمره اصحاب حضرت ختمی مرتبت بوده اند پیشگامان این موضوع شمرده می شوند،به عنوان نمونه