الف: مفهوم شناسى مفهوم اباحى گرىاباح، به معنى افشاکردن و آشکارکردن چیزى است، و مباح نیز به “تجویز” معنى شده است. آنچه در لغت امروز به اباحىگرى مشهور است به معنى “هرزه”، “لاابالى” و کسى است که حرام و یا سر پیچى از واجبات الهى را براى خود مباح مىشمارد.
مقدمهتصوف اسلامى، به رغم فراز و نشیبهاى فراوان، همچنان در جوامع اسلامى حضور و بروز دارد؛ این جریان دوران تکوین خود را در قرون اولیه اسلام پیموده است، تا در اواخر قرن سوم و سالهاى آغازین قرن چهارم هجرى، پاى به دوران تدوین خویش نهاده است. پس از این مرحله
ریشه کلمه ی تصوفدرباره ی اصل و ریشه ی تصوف با اختلاف مواجه شده، آرای گوناگونی در کتب صوفیه و به مناسبت ریشه یابی لغوی آن در آثار علماء، علم لغت مطرح گردیده است، که نخستین مشکل جوینده سرچشمه تصوف بشمار رفته او را در کوچه پس کوچه های تحقیق
ورود تصوف به اسلاملفظ صوفی از هر لغتی که مشتق شده باشد خواه عربی یا غیر عربی، قدر مسلم این است که استعمال آن بنابر تحقیق مرحوم علامه محقق جلال همائی «در روزگار پیامبر شناخته نبوده است»(1) و به تحقیق دقیق مرحوم دکتر اسد الله خاوری: «این کلمه از مصطلحات