ابن کثیر دمشقی از علما و مورخ بزرگ اهل تسنن می‌نویسد:
وقال محمد بن إسحاق: کان ناس بالمدینه یعیشون لا یدرون من أین یعیشون ومن یعطیهم، فلما مات علی بن الحسین فقدوا ذلک فعرفوا أنه هو الذی کان یأتیهم فی اللیل بما یأتیهم به. ولما مات وجدوا فی ظهره وأکتافه أثر حمل الجراب إلى بیوت الارامل والمساکین فی اللیل. وقیل إنه کان یعول مائه أهل بیت بالمدینه ولا یدرون بذلک حتى مات.  
محمد بن اسحاق گفت: عده‌ای از مردم مدینه زندگی می‌کردند و نمی‌دانستند که زندگیشان از کجا تامین می‌شود و چون (امام) علی بن الحسین (علیهما السلام) از دنیا رفت، آنچه شبانگاهان به ایشان می‌رسید قطع شد و فهمیدند که او بود کسی که شب‌ها آن چیزها را برایشان می‌آورد.
موقع غسل بر کمر حضرت آثار کبودی دیده شد، پرسیدند: این چیست؟ گفتند: اثر کیسه‌های آرد است که حضرت شب‌ها بر پشت حمل کرده و خود برای فقرای مدینه می‌بردند.
البدایه و النهایه، تالیف ابن کثیر دمشقی، جلد ۹، صفحه ۲۸۲، چاپ وزاره الاوقاف و الشؤون الاسلامیه دوله قطر