﴿إِنّا مُرْسِلُوا النّاقَهِ فِتْنَهً لَهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ * وَنَبّئْهُمْ أَنّ الْمَاءَ قِسْمَهٌ بَیْنَهُمْ کُلّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ * فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ * فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ * إِنّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ صَیْحَهً وَاحِدَهً فَکَانُوا کَهَشِیمِ الْمُحْتَظِرِ﴾(قمر/آیات ۲۷ـ۳۱).
حضرت صالح(ع) یکی از پیامبران الهی است که در میان قوم ثمود مبعوث شد. قوم ثمود به حضرت صالح گفتند که ما به تو ایمان نمیآوریم مگر بعد از این که از دل این صخره (صخرهای بسیار سخت) ماده شتر بارداری برایمان بیرون بیاوری و حضرت صالح(ع) هم خواسته آنان را اجابت کرد؛ سپس خداوند به ایشان وحی فرمود که به قوم ثمود بگو خدای تعالی آب محل را بین شما و این ناقه تقسیم کرد، یک روز شما از آن بنوشید و روز دیگر ناقه را رها کنید تا از آن استفاده کند. این شتر عظیم و بچهاش از آب استفاده میکردند و روزی که نوبت ناقه بود از آن آب مینوشید و شیر بسیار زیادی تولید میکرد که هیچ صغیر و کبیری نمیماند مگر آن که از آن شیر مینوشید.
مدتی بر این منوال گذشت تا این که عدهای از این قوم، وقتی دیدند که این ناقه عظیم، معجزه زندهای است که دائماً حقانیت حضرت صالح(ع) را یادآوری میکند و همچنین یک روز از آب را به خود اختصاص داده است، شقیترین خود را تحریک کرده و دست به قتل ناقه زدند. وقتی ناقه را پی کردند، بچهاش به بالای کوهی فرار کرد و سه بار ضجه کشید، اما او را هم به نقلی کشتند. در نتیجه این جنایتشان خداوند سه روز به آنها مهلت داد و چون توبه نکردند عذاب خداوند بر آنها نازل شد و مانند چوب خشک روی هم ریختند:﴿… فَکَانُوا کَهَشِیمِ الْمُحْتَظِرِ﴾.
این ناقه و بچهاش آیت و نشانه خدا بود و برای آنها فایدهی زیادی داشت اما او را از آب محروم کردند و کشتند.
امام حسین(ع) هم وقتی آخرین سربازش حضرت علی اصغر(ع) را به میدان آورد، او را جرعهای آب ندادند و با سنگدلی و قساوت تمام بر روی دستان پدر شهید کردند، عرض کرد: «اللهم لا یکون أهون علیک من فصیل ناقه صالح إلهی إن کنت حبست عنٌا النصر فأجعله لما خیر منه وأنتقم لنا من الظالمین»:
خداوندا! اگرنصر و پیروزی در دنیا را از ما گرفتهای، در عوض بهتر از آن را در آخرت نصیب مابگردان و انتقام ما را از این مردم ستمگر بگیر که این کودک من کمتر از بچهی ناقهیصالح پیغمبر نیست!
«وإجعل ماحل لنا فی العاجل ذخیره فی الآجل»:و این مصیبت را که در دنیا برما وارد آمد، ذخیرهی آخرت ما قرار بده(مقاتل الطالبین/ ابوالفرج اصفهانی(م۳۵۶ق)/ص۶۰).
چرا خداوند قوم ثمود را این چنین عذاب فرمود: به دلیل این بود که این ناقه آیه و نشانه خداوند و وسیله امتحان مردم بود. چه آیه و نشانهای بالاتر و بزرگتر از امام معصوم(ع)؟!سراسر جهان آفرینش آیه، نشانه و جلوه خداست و انسان اشرف مخلوقات است؛ پس بیتردید کاملترین جلوه الهی، برترین انسان است و خداوند آیه و نشانهای بالاتر از امام معصوم(عهم) ندارد. در حدیثی از امام باقر(ع)میخوانیم: کان امیرالمومنین ـ صلوات الله علیه ـ یقول: ما لله آیه هی اکبر منی(کافی/ج۱/ص۲۷۰)امیرمومنان ـ که درود خدا بر او باد – فرمود: خداوند آیتی بزرگتر از من ندارد.
چنانکه در روایتی، امام صادق(ع)در زیارت امیرالمومنین(ع)خطاب به ایشان میفرماید: السلام علیک یا آیهالله العظمی…سلام بر تو ای بزرگترین آیت خداوند!(بحار/ ج۱/ص۳۷۳).
همچنین در روایتی از امام علی(ع)آمده است: انا الحجهالعظمی و الآیه الکبری… من بزرگترین حجت و بزرگترین آیتم.البته همه ائمه آیت عظمای پروردگارند؛ زیرا امام صادق(ع)فرمود:خلقنا واحد وعلمنا واحد و فضلنا واحد و کلنا واحد عند الله تعالی(بحار/ج ۲۵/ص۳۶۳).
وقتی کشتن ناقه صالح چنین مورد غضب خداوند و سزاوار عقابی چنین باشد، کوچکترین اهانت به امام معصوم(عهم)-که بزرگترین آیه خداست- چه مجازاتی را در پی دارد چه رسد به شهادت، آن هم شهادتی این چنین مظلومانه؟!
اگر ناقه وسیله امتحان مردم بود که:﴿إِنّا مُرْسِلُوا النّاقَهِ فِتْنَهً لَهُمْ﴾(قمر/۲۷) امامان ما هم «والباب المبتلی به الناس»(بحار/ ج۹۹/ص۱۲۹). هستند.
اگرکشتن ناقه به خاطر محروم کردن از آب بود، در کربلا هم از مسلمات غیرقابل انکار تشنگی و عطش امام حسین(ع) و اهلبیت(عهم) و یاران باوفای ایشان است.پس مجازات آنان که فرزند زهرا(عها) و یاران او را کنار نهر فرات با لبان تشنه شهید کردند چگونه خواهد بود؟.
علامه نوری و علامه مجلسی روایت کرده اند: حسین بن علی(ع)و اهل بیت و اصحاب ایشان مظلومانه و در حالی که جسم و جانشان، مقهور و مورد ستم قرار گرفته بود و با لب تشنه به قتل رسیدند.(مستدرکالوسائل/ ج ۱۰/ ص ۲۳۸؛ بحارالأنوار/ ج ۹۸ /ص ۲۷).
صاحب مستدرک الوسائل از امام محمد باقر(ع)روایت کرده است که فرمود: حضرت حسین(ع)که صاحب کربلاء است، در حالى که مظلوم و اندوهگین و تشنه و غصه دار بود شهید شد.(مستدرکالوسائل /ج ۱۰/ ص۲۴۰).
جبرئیل وقایعی را که بر امام حسین(ع)اتفاق می افتد برای حضرت آدم(ع)نقل کرد، از جمله این که: این پسر تو دچار یک مصیبتى خواهد شد که مصائب دیگر در مقابل آن کوچک خواهند بود؛حضرت آدم فرمود: چه مصیبتى؟ جبرئیل گفت: حسین در حالى شهید مى شود که عطشان، غریب، تنها، بى یاور و بى معین خواهد بود(بحارالأنوار/ ج ۴۴/ ص ۲۴۶).
علاوه بر روایاتی که ذکر شد روایات زیاد دیگری نیز وجود دارد(بحارالأنوار/ ج ۴۴ /ص ۲۴۶، بحارالأنوار /ج ۹۸ /ص ۴۶؛ کامل الزیارات الباب الثامن و الأربعون کیف یحب أن یکون زائر الحسین بن علی /ص ۱۳۱؛ ثوابالأعمال/ ص ۸۹، بحارالأنوار/ ج ۴۴ /ص ۳۰۴؛ الکافی/ ج ۶ /ص ۳۹۲؛ کاملالزیارات/ ص ۱۰۷و….
آری ناقهی صالح کجا و علی اصغر(ع) کجا!
حضرت صالح(ع) خواست یک روز تمام آب برای ناقه باشد ولی امام حسین(ع) برای عیال و کودکانش یک مشک آب و سپس برای شیرخوارهاش یک جرعه و بعد برای جگرسوختهاش یک قطره آب خواست اما:
از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت میهمان کربلا
بودند دیو و دد همه سیراب و میمکید خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق میرسد فریاد العطش ز بیابان کربلا
﴿… وَسَیَعْلَمُ الّذِینَ ظَلَمُوا أَیّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ ﴾(شعرا/۲۲۷).
منبع : نشریه امام شناسی ، شماره ۴۳
بازدیدها: ۲
هیچ نظری وجود ندارد