اشاره:
منصور دوانیقی یک از خلفای عباسی بود. نامش عبدالله، کنیه‌اش ابوجعفر و لقبش منصور بود. پسوند دوانیقی را از آن جهت به‌دنبال لقب او آورده‌اند که بسیار حسابگر و بخیل بود و بر کوچک‌ترین اجزاء که دانه و حبه باشد حساب می‌کرد. او دشمنی شدیدی با اهل بیت و فرزندان پیامبر داشت و جنایات و کشتار او نسبت به اولاد امام حسن مجتبی و سایر سادات از صفحات غم انگیز، دردناک و شرم اّور تاریخ است. در این مقاله به پیشگویی امام باقر(علیه‌السلام) درباره حکومت او اشاره شده است.
ابوبصیر می‌گوید:
در زمان حیات امام سجاد (علیه‌السلام) ، با امام باقر (علیه‌السلام) در مسجد نشسته بودم که داود بن علی و سلیمان بن خالد و منصور دوانیقی وارد شدند و گوشه ای از مسجد نشستند. بعضی از حاضرین به امام باقر اشاره کردند و به آنها گفتند:« کسی که آنجا نشسته، محمد بن علی الباقر (علیه‌السلام) است.» داود و سلیمان برخاستند و نزد امام رفتند، اما منصور دوانیقی از جای خود تکان نخورد. امام به آن دو نفر فرمود:« چه شد که آن جبّار نزد ما نیامد؟!»
آنها عذرتراشی کردند.
امام فرمود: «چندروزی نمی‌گذرد که او (منصور داونیقی) والی و حاکم این مردم می‌شود، شرق و غرب را به تصرّف درمی‌آورد و بر مردم مسلّط می‌شود، و عمرش آن‌قدر طولانی می‌گردد تا گنج‌های فراوانی گرد آورد.»
داود گفت:«آیا حکومت ما قبل از به قدرت رسیدن شماست؟»
حضرت فرمود:«بله. ملک و سلطنت شما قبل از ملک و سلطنت ماست. به خدا سوگند، شما دو برابر بنی امیه حکومت خواهید کرد و فرزندان شما سلطنت را مانند توپ، دست به دست خواهند کرد.»
داود و سلیمان از خدمت امام بلند شدند و رفتند اما امام صدایشان کرد و فرمود:«ای سلیمان، آنها مادامی که دستشان به خون ما آلوده نگردد، در آرامش و راحتی هستند. اما هرگاه خونی از ما بریزند، از آن پس زیرِ زمین برای آنها بهتر است از روی زمین، چرا که در آن روز نه کمکی در زمین خواهند داشت، و نه عذر پذیری در آسمان ».
سلیمان رفت و سخنان حضرت باقر (علیه‌السلام) رابه منصور دوانیقی رساند.
منصور خدمت امام باقر (علیه‌السلام) آمد و عرض کرد:« جلال و هیبت شما مانع شد که من خدمت شما برسم.»
امام به او فرمود:«اگر دستتان به خون ما آلوده گردد، خداوند بر شما غضب می‌کند، قدرت شما را نابود می‌سازد و آن غلام چپ‌چشم (هلاکو خان ) را بر شما مسلّط می‌گرداند. او که از آل ابوسفیان نیست، بلکه ترک است، ریشه شما را از بُن بَر خواهد کند.»
منبع:
بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۳۴۱، حدیث ۳۳.
بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۲۴۹، حدیث ۴۱.
مراجعه شود به: معجزات امام باقر (علیه‌السلام)