ترک امر به معروف و نهى از منکر از موانع استجابت دعا

اگر فساد اخلاقى و گناه علنى جامعه ‏اى را فراگرفته باشد و در آن جامعه به «امر به معروف و نهى از منکر» اهمیت داده نشود، دعاى هیچ کسى مستجاب نمى ‏گردد. بی ‏تفاوتى، موجب مى ‏شود دعاى افراد متّقى هم پذیرفته نشود. از پیامبر گرامی اسلام نقل شده که «إِذَا لَمْ یَأْمُرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ لَمْ یَنْهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ لَمْ یَتَّبِعُوا الْأَخْیَارَ مِنْ أَهْلِ‏بَیْتِی سَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ شِرَارَهُمْ فَیَدْعُوا خِیَارُهُمْ فَلَا یُسْتَجَابُ لَهُم»[۱]؛ وقتى گناهکار در جامعه‏ اى گناه کند و افراد مؤمن و غیر مؤمن جامعه، نسبت به گناه افراد خطاکار، بى‏ تفاوت باشند، نه تنها دعاى هیچ کدام مستجاب نمى ‏شود، بلکه افراد شرورى بر سر آنان مسلط مى‏ شوند و تر و خشک با هم مى‏ سوزند، راه گریزى هم ندارند به جز احیاى امر به معروف و نهى از منکر در آن جامعه. لذا باید امر به معروف و نهى از منکر در جامعه زنده باشد تا گنهکار جرأت گناه کردن پیدا نکند. متأسّفانه رفتار برخى از مردم به‏گونه ‏اى است که گنهکار را نسبت به ارتکاب گناه خود تشویق مى ‏نماید. مفاسد اخلاقى و علنى شدن گناه از این گونه رفتار سرچشمه مى‏ گیرد. ولى اگر همه افراد، با گناهکار به گونه ‏اى رفتار کنند که متوجّه گناه خود شود و نیز بفهمد که بى ‏اعتنایى مردم به او به خاطر گناهى است که مرتکب مى ‏شود، حتماً در رفتار خود تغییر رویه خواهد داد.

اگر جامعه فاسد شد، دود آن فساد در چشم همه می ‏رود. اگر افراد لاابالى و اراذل و اوباش، آتش گناه را برافروختند، آن آتش همه خانه ‏ها را مى‏ سوزاند و بین افراد گناهکار و بى ‏گناه تفاوت قائل نمى ‏شود.

منبع: سیر و سلوک؛ مقدمه: سلوک معنوى در پرتو قرآن و عترت، ص: ۱۳۲

[۱] . الکافى، ج ۲، ص ۳۷۴٫