بین حماسه غمبار عاشورا و تداوم حیات شیعه، رابطه‏اى عمیق و دوسویه وجود دا شهادت مظلومانه امام حسین‏علیه‏السلام و هفتاد و دو تن از یاران بزرگوار او در فاجعه کربلا، علاوه بر آثار بزرگ و حیاتى که براى جامعه اسلامى و انسانى به بار آورد، این نتیجه مهم را نیز در پى داشت که اهل‏بیت‏علیهم‏السلام را به عنوان نمونه‏هاى کامل پیشوایى امت به همگان معرفى نمود و نشان داد که تنها مکتب و دیدگاهى درست و بر حق و قابل دفاع است که بر اساس پیروى از آن خاندان شکل بگیرد و در همان مسیرى که آنان مشخص کرده‏اند، حرکت کند (یعنى مکتب عظیم و ریشه‏دار شیعه که تجلى‏گاه اسلام حقیقى است).از سوى دیگر، شیعیان نیز، در طول تاریخ پس از واقعه عاشورا، از سر شوق و شناختى که در وجودشان نسبت به سالار شهیدان‏علیه‏السلام ریشه دوانیده بود، با برپا کردن مراسم سوگوارى و به راه انداختن دسته‏هاى عزادارى، سینه‏زنى و تشکیل جلسات روضه و یاد کرد سیدالشهداءعلیه‏السلام، یکى از اساسى‏ترین رموز جاودانگى قیام حسینى و فرهنگ سترگ و سازنده عاشورا را رقم زدند. ایشان همواره در حفظ و تداوم این حرکت مقدس کوشیده‏اند و به سخنان بیهوده و… شبهه‏هاى تار عنکبوتى‏اى که گاه‏گاه از سوى عده‏اى نادان یا مغرض مطرح مى‏شود، توجه نکرده‏اند و دشمنى کردن دشمنان اسلام و اهل‏بیت‏علیه‏السلام با آنان، حتى اندکى از عشق و علاقه‏شان به آن امام شهید و آرمان‏هاى الهى او نکاسته است.اکنون از برکت همین عزادارى‏ها و جلسات یاد کرد قیام جاودانه امام حسین‏علیه‏السلام و اهداف والاى اوست که صفوف شیعیان در برابر دشمنانشان مستحکم‏تر از پیش شده و مخالفان اهل‏بیت‏علیهم‏السلام به تأثیرپذیرى از این برنامه‏هاى مقدس، به حقانیت و ولایت خاندان پیامبر صلى‏الله‏علیه‏وآله پى مى‏برند و بدان اعتراف مى‏کنند و مستبصر مى‏گردند.در این جا، براى توجه دادن بیشتر شما خواننده محترم، به اهمیت مسئله سوگوارى بر امام حسین‏علیه‏السلام و پیوند آن با گسترش روزافزون تشیع در دنیاى دیروز و امروز، دو نمونه عینى را، به نقل از کتاب «دورالمنبر الحسینى فى التوعیه الاسلامیه‏1 (نقش منبر امام حسین‏علیه‏السلام در بیدارگرى اسلام)» ذکر مى‏کنیم. مؤلف مى‏نویسد:۱٫ شیخ زهیر حسّون براى من چنین نقل کرد: «روزى از کتابخانه واتیکان دیدن مى‏کردم. در قسمت ویژه کتاب‏هاى اسلامى، چشمم به بیش از هزار کتاب خطى و چاپى درباره امام حسین‏علیه‏السلام افتاد.با تعجب، از مدیر کتابخانه علت را پرسیدم و او گفت: علماى واتیکان دیدند که تشیع در سال‏هاى اخیر رو به گسترش نهاده، روز به روز بر تعداد کسانى که در دنیا به مکتب اهل‏بیت مى‏گروند، افزوده مى‏شود و به این نتیجه رسیدند که علت این امر، مظلومیت امام حسین‏علیه‏السلام است که شیعه آن را در مجالس سوگوارى و ماتم و با به راه انداختن دسته‏هاى سینه‏زنى، زنده نگاه مى‏دارد؛ پس عده‏اى از سوى واتیکان مأمور شدند که در دنیاى اسلام بگردند و هر کتاب خطى و چاپى درباره امام حسین‏علیه‏السلام را گردآورى کنند و به واتیکان منتقل نمایند، تا ایشان نیز با استفاده از روش شیعیان در یاد کرد شهادت مظلومانه امام حسین‏علیه‏السلام، به بیان مظلومیت حضرت مسیح – که به باور آنها بردار شد و مظلومانه کشته گردید – بپردازند و از این طریق، آیین مسیحیت را گسترش دهند».2. استاد ادریس الحسینى، در کتاب خود «لقد شیعنى الحسین (بى شک حسین مرا شیعه گردانید)» مى‏گوید: یک روز، یکى از نزدیکانم از من پرسید: چه باعث شد که تشیع را انتخاب کنى؟ گفتم: آن کس، جدم حسین‏علیه‏السلام بود و ضایعه ناگوار شهادتش در روز عاشورا. گفت: چگونه؟ گفتم: هر گاه به یاد صحنه‏هاى دردناک آن روز مى‏افتم، نمى‏توانم آن اعمال فجیع را نتیجه اندیشه‏هاى سالم و هدایت یافته بدانم و خون‏هاى پاک اهل‏بیت‏علیه‏السلام را که بر ریگ‏هاى بیابان کربلا روان گردید، همچون جریان آب‏هاى معمولى بپندارم. آن خون، خون بهترین و شریف‏ترین کسى بود که پیامبر صلى‏الله‏علیه‏وآله بارها درباره‏اش به مردم سفارش کرده بود…و چنین کسى نمى‏توانست بر باطل باشد و کشندگان او بر حق؛ زیرا قاتلان امام حسین‏علیه‏السلام خود مى‏دانستند که او بر امیرشان یزید به مراتب فضیلت دارد و بزرگ دنیاى عرب و اسلام است؛ اما چون به مال و ارزش دنیا که یزید وعده‏شان داده بود، طمع کرده بودند، به کشتن فرزندزاده پیامبر صلى‏الله‏علیه‏وآله تن در دادند.آرى، حسین‏علیه‏السلام مرا شیعه گردانید؛ آن گاه که یاد کرد عظیم او را در سوگوارى‏ها و مراسم عزا و ماتم مشاهده کردم و به حقیقت حال او و معاندانش در حادثه کربلا، آگاه گردیدم. شیعه شدم با خون‏هاى تازه شهیدان کربلا که بر ریگ‏هاى بیابان طف جارى بود و با ضجه بچه‏ها و شیون زنان.کربلا ورودگاه من به تاریخ است و به حقیقت و به اسلام. حال چگونه مى‏توانم همچون عارفى رقیق‏القلب و شاعرى نازک خیال، مجذوب آن نگردم و بدان گرایش نیابم!
پى‏نوشت‏
۱٫ این کتاب، رساله دکتراى مؤلفش، خطیب محترم، دکتر شیخ محمد باقر مقدسى، از «دانشگاه جهانى علوم اسلامى لندن» است. وى توانست در تاریخ ۲۰۰۰٫۵٫۲۵م. از رساله خود، به عنوان اولین بحث علمى و دانشگاهى درباره «منبر امام حسین‏علیه‏السلام» دفاع کند و به اخذ مدرک دکترا در علوم اسلامى نایل گردد.
منبع:ماهنامه دیدار آشنا