آیت الله علامه سید احمد مستنبط تبریزی (ره) می‌نویسد:
روایت شده است: حضرت علی بن الحسین علیهما السلام در شبانه ‏روز هزار رکعت نماز می‌خواند. در شب تاریک از خانه خارج می‌شد و بر پشت مبارک خود، انبانی که در آن کیسه‏‌هایی از دینار و درهم بود حمل می‌کرد، و گاهی طعام و هیزم به دوش می‌گرفت و به خانه‏‌های فقرا می‌برد، هر یک از خانه‌ها را در می‌زد و به کسی که در را می‌گشود مرحمت می‌کرد، در حالی که چهره خود را می‌پوشانید تا فقیر او را نشناسد. وقتی که بدن نازنین او را برای غسل دادن در محل شستن نهادند دیدند کمر مبارکش از اثر همان انبان‏‌ها مثل زانوى شتر چروکیده گشته است. آن حضرت صد خانواده از تهی‌دستان مدینه را سرپرستی می‌کرد، و همواره دوست داشت که یتیمان و اشخاص زمین‏گیر و فقیران بیچاره‌ای که درها به روی آن‌ها بسته بود بر سر سفره‏‌اش حاضر شوند، و با دست مبارک خود به آن‌ها طعام می‌خورانید، و هر کدام از آن‌ها که اهل و عیال داشت برای آنان غذا می‌فرستاد.
قطره‌ای از دریای فضائل اهل بیت علیهم السلام (ترجمه القطره)، تألیف آیت الله علامه سید احمد مستنبط قدس سره، جلد ۱، صفحه ۴۸۵