اشاره:

انسان اگر به خداوند متعال توکل داشته باشد، بسیاری از نا آرامی ها و دلهره ها از زندگی انسان دامنش برچیده می شود. انبیاء و اولیای الهی انسانهای کامل هستن که لحظه ای از یاد خدا غافل نمی گردند و در سختیهای و خوشیها حالت یک سان دارند. این به خاطر توکلی است که آنان بر خدا دارند. در این نوشته کوتاه به داستانی اشاره شده که توکل امام سجاد را بر خدا بیان نموده است.

نقلست که روزى از روزها حضرت سجّاد، امام زین العابدین (علیه‌السلام) مشغول نماز بود؛ و فرزندش محمد باقر سلام اللّه علیه – که کودکى خردسال بود – کنار چاهى که در وسط منزلشان قرار داشت، ایستاده بود و چون مادرش ‍ خواست او را بگیرد، ناگهان کودک به داخل چاه افتاد.

مادر فریادزنان، بر سر و سینه خود مى زد و براى نجات فرزندش کمک مى طلبید، و مى گفت : یاابن رسول اللّه ! شتاب نما و به فریادم برس که فرزندت در چاه افتاد، بچّه ات غرق شد و… .

امام سجّاد (علیه‌السلام) با این که داد و فریاد همسر خود را مى شنید، امّا درکمال آرامش و متانت به نماز خود ادامه داد؛ و لحظه اى ارتباط خود را با پروردگار متعال و معبود بى همتاى خویش قطع و بلکه سست نکرد.

همسر آن حضرت، چون چنین حالتى را از شوهر خود ملاحظه کرد، با حالت افسردگى و اندوه گفت:

شما اهل بیت رسول اللّه چنین هستید! و نسبت به مسائل دنیا و متعلّفات آن بى اعتنا مى باشید.

پس از آن که حضرت با کمال اعتماد و اطمینان خاطر، نماز خود را به پایان رسانید، بلند شد و به سمت چاه حرکت کرد و چون کنار چاه آمد، لب چاه نشست و دست خود را داخل آن برد و فرزند خود، محمد باقر (علیه‌السلام) را گرفت و بیرون آورد.

هنگامى که مادر چشمش به فرزند خود افتاد که مى خندد و لباس هایش ‍ خشک مى باشد؛ آرام شد و آن گاه امام سجّاد (علیه‌السلام) به او فرمود: اى زن ضعیف و سست ایمان! بیا فرزندت را بگیر.

زن به جهت سلامتى بچّه اش، خوشحال ولى از طرفى، به جهت سخن شوهرش غمگین و گریان شد.

امام سجّاد (علیه‌السلام) فرمود: من تمام توجّه و فکرم در نماز به خداوند متعال بود؛ و خداى مهربان بچّه ات را حفظ کرد و از خطر نجات داد.

منبع:

بحارالا نوار: ج ۸۱، ص ۲۴۵، ح ۳۶.