بررسی راهپیمایی عظیم اربعین از منظر جامعه شناسی سیاسی همایش و راهپیمایی بزرگ اربعین از جمله رویدادهای بزرگی است که همه ارزش ­های خبری مانند بزرگی، تازگی، مجاورت، دربرگیری، شگفتی و برخورد را با هم دارد. چنین ویژگی کم نظیری راهپیمایی اربعین را به موضوعی بسیار قابل توجه در علوم

زیارتی که سال‌هاست مردم با شور و حرارت بسیار در اربعین انجام می دهند و هر ساله بر آن افزوده می‌گردد چیزی جز خواست و اراده حق تعالی نیست. گریه انبیای الهی بر مصائب کربلا در روایات رسیده از اهل‌بیت(ع) آمده که جبرئیل امین از همان زمان حضرت آدم(ع) از

کتاب «مصباح المتهجد» شیخ طوسی که حاصل گزینش دقیق و انتخاب معقول شیخ طوسی است، از روایات فراوان درباره تقویم مورد نظر شیعه درباره ایام سوگ و شادی و دعا و روزه و عبادت است، ذیل ماه «صفر» می نویسد: نخستین روز این ماه(از سال ۱۲۱)، روز کشته شدن زید

مقدمه حرکت به سوی کربلا در روز اربعین از زمان امامان معصوم (ع) در بین شیعیان رایج بوده و شیعیان حتی در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس نیز به این حرکت مقید بوده‌اند (قاضی طباطبائی، ۱۳۶۸: ۱-۲). دلیل بزرگداشت و زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین، روایات متعدد از امامان

ماه صفر، چهل روز پس از شهادت امام حسین (ع) و یاران با وفای آن حضرت، در تاریخ به “اربعین” حسینی مشهور شده است. اربعین واژه ای است عربی که در متون دینی ما زیاد به آن توجه شده است .به گونه ای که این کلمه از قداست خاصی برخوردار

مقدمه معمولاً کم تر حادثه ای در عرصۀ بین الملل اتفاق می افتد که مبدأ تحولات و تحلیلها قرار گیرد. در تاریخ صدسالۀ اخیر دنیا، حوادثی مانند جنگ جهانی دوم، انقلاب اسلامی ایران، فروپاشی شوروی و حادثۀ ۱۱ سپتامبر در رده و سطح چنین حوادث موج آفرین و تأثیرگذاری قرار

همواره آیین ها و ادیان مختلف با هدف همبستگی میان پیروان و هویت بخشی به جریان اجتماعی خود، ایامی را در سال مشخص کرده و پیروان خویش را ملزم به شرکت در این اجتماعات می کنند.یکی از پیامدهای اینگونه تجمعات، نمود جهانی و به نوعی تبلیغ آن جریان اجتماعی است