نیمه دوم سده دوم هجرى، شرایط را براى جهت گیرى نهضت هاى انقلابى فراهم آورد. عباسیان که در سال ۱۳۲ / ۷۵۰ توانستند به قدرت برسند موجب تحولات مهمى در جهان اسلام به ویژه در منطقه شرق شدند. پیشتر در همان اوان قدرت گیرى عباسیان قیام هایى رخ نموده بود

ابن بطوطه در بیان دوره پیشین تاریخ سربداران، آنها را رافضی(۱)می خواند.علی موید، آخرین حکمران سربداری نیز شیعه مذهب بود.(۲) نفوذ مذهب تشیع میان سربداران خراسان، در خلال آخرین دوره حکمرانی ایخانان مغول، توسط دو نفر از علمای پر شور شیعه به نامهای شیخ خلیفه و شیخ حسن جوری صورت

در سال ۶۵۶هق با تشکیل حکومت ایلخانان در ایران و با صدمات شدیدی که با سقوط سلسله عباسیان به دست هلاکوخان (۶۵۶هق) بر مکتب خلفا وارد شد،(۱) شیعیان به اندازه ای فرصت یافتند تا از فشارهایی که از جانب عباسیان بر آنها وارد می شود رهایی یابند و برای تعدیل

  مخالفت اهل تسنن با رسمیت یافتن تشیعدر طول نیم قرن (۶۵۶-۷۰ق)، تحولات سیاسی و اجتماعی به گونه ای رقم خورد که زمینه را برای رشد و برتری تشیع در ایران فراهم کرد، تا جایی که در این زمان تشیع مذهب رسمی دستگاه ایلخانی نیز به شمار می رفت. روشن

مقدمهرسمیت یافتن تشیع در ایران عهد اولجایتو، مشهور به سلطان محمد خدابنده (حک ۷۰۳-۷۱۶ق)، که برایند و نتیجه ی تحولات مختلف سیاسی، اجتماعی و مذهبی مختلف در جامعه ی ایران پس از استیلای مغول بود، نقطه عطفی در تاریخ مذهبی این سرزمین به شمار می رود. این پدیده، به رغم

رسمیت یافتن تشیعشیعیان که از زمان تشکیل دولت ایلخانی در ایران، به واسطه ی شخصیتی مانند خواجه نصیرالدین طوسی (د.۶۷۲ق) حضور مستمر و تأثیرگذاری در عرصه ی سیاسی و مذهبی ایران داشتند، در این زمان هم به واسطه ی وجود سه شخصیت روحانی، دیوانی و سپاهی از نفوذ فزاینده ای

درآمدتشیع، یکی از دو جریان اصلی دین اسلام،[۱] از ابتدای حیات آن به ویژه در ایران، با تهدیدها وموانع گوناگونی مواجه بوده است. اما یورش مغولان به ایران زمین در ابتدای قرن هفتم هجری / سیزدهم میلادی نقطه عطفی در زمینه گسترش و توسعه تشیع به شمار می‌آید. سیطره مغولان