از اساسی‏ترین وظایف والدین و مربیان در امر تربیت و تعلیم که از حساسترین و ظریف‏ترین کارهائی است که آنان به عهده گرفته‏اند برخورد شایسته در مواجهه با لغزش‏ها و خطاهای کودکان و نوجوانان و اصلاح و تغییر رفتار نادرست آنان است. چرا که اگر این امر به غیر از

مقدمهآدمى از دیر زمان درصدد بوده معماى حیات و مقصود از زندگى را بداند، از آینده و سرنوشت‏خویش تا حدى باخبر شود، توجیه درستى از رویدادهاى این عالم به دست آورد و تفسیر معقولى نسبت‏به پدیده‏ها و دگرگونى‏هاى جهان داشته باشد. پاسخ‏گوى این‏گونه مسائل، که همواره ذهن انسان را به

امام ساجدان على بن الحسین(علیه السلام) در رساله جامع حقوقى خود، که سند پرافتخار و گرانسنگ معارف ناب شیعى است، به بیان حقوق مختلفى که بر عهده فرد مسلمان است، مى‏پردازد. آن بزرگوار حقوق فرزندان و خردسالان را در کانون توجه خویش قرار داده، والدین را با مسؤولیت‏خطیرشان آشنا مى‏سازد.

صداقت یعنی، حقیقت‌گوئی؛ یعنی، گفتن آن‌چه که رخ داده است؛ یعنی،درستی با خود؛ یعنی، مقابله با اشتباه‌های خود؛ یعنی، صحبت کردن درباره آن‌چه که فکر می‌کنیم و عمل‌کردن به آن‌چه که می‌گوئیم؛ تا حدی که هیچ تناقض و دوگانگی‌ای بین افکار، رفتار و کلمات ما وجود نداشته باشد.صداقت، اهمیتی است

آنجا که‌ از تعلیم‌ و تربیت‌ نسل‌ نو وساختار بنیه‌ فرهنگی‌ جوانان‌ سخن‌ درمیان‌ است‌ بالطبع‌ آمادگیهای‌ روحی‌ آنان‌ در دوران‌ کودکی‌ ، درصفحه‌ تحقیق‌ دانشمندان‌ علوم‌ تربیتی‌ و روان‌ شناسان‌ نقش‌ می‌ بندد.دوران‌ کودکی‌ انسان‌ نسبت‌ به‌ دیگر حیوانات‌ ، طولانی‌ تر و حساس‌ تراست‌ . کودک‌ به‌ مراتب‌،

تربیت فرزند به معناى فراهم آوردن مقدمات لازم براى به فعلیت رسیدن قواى او در راه تقرب به خداوند است. این عمل نیازمند آگاهى و تمرین عملى است. اگر پدر و مادر در جهت انتقال عقاید صحیح و ایجاد رفتار درست در فرزند خود کوشا باشند، خیر او را فراهم