اتفاق مسلمانان بر آن است که پیامبر اکرم(صلى الله علیه و آله و سلم) در سن چهل سالگى به رسالت مبعوث شده اند.(۱) حال سوال این است که حضرت قبل از چهل سالگى متعبد بوده و خدا را اطاعت مى کرده اند یا خیر؟ در صورت اول تابع کدام یک
در متون اهل سنت در باره آغاز وحی بر پیامبر اسلام (ص) احادیثی نقل شده که قابل نقد و بررسی است: ۱٫ تعارض دو روایتى که بخارى در کیفیت نزول قرآن بر پیامبر(صلّى الله علیه و آله و سلّم) نقل مى کند. او در حدیث عایشه مى گوید: قرآن، در
واژه «نبوت» در لغت به معنای پیامبری، و واژه «نبی» به معنای پیامبر است. بنابر قول مشهور، ریشه این دو واژه، کلمه «نبأ» به معنای خبر است، و یا به گفته راغب اصفهانی، خصوص خبرهایی است که از نوعی اهمیت برخوردارند. یعنی خبرهایی که فایدهای بزرگ دارند، و از آنها
پس از پذیرش اصل لزوم نبوت پرسش دیگر آنست که چرا یک برنامه براى تمام انسانها نیامد به عبارت دیگر راز تعدد انبیا و تجدید نبوت چپست؟ مى دانیم که: اولاً عمر هر انسانى ـ و از جمله پیامبران ـ محدود است و مقتضاى حکمت آفرینش، این نبوده که نخستین
مسائل اساسی در باب نبوت و راه اثبات آن مسائل اساسى درباب نبوت سه مسأله است : یکى مسأله نیاز بشریت به نبوت. مسأله دوم درباره وحى و ارتباطى که پیغمبران ادعا کرده اند که با خداوند تبارک و تعالى داشته اند. این ارتباط مرموز که دیگران ندارند و آنها
بسوى هدف – هدایت عمومى دانه گندمى که در شکم خاک با شرائط مناسبى قرار می گیرد شروع به رشد و نمو کرده بشاهراه تحول می افتد و هر لحظه صورت و حالت تازه اى بخود گرفته با نظم و ترتیب مشخصى راهى را می پیماید تا یک بوته اى
تفاوت بین نبی و رسول با بیان مطالب زیر روشن می شود: تعریف رسول و نبی از نظر قرآن مجید و روایات: قرآن کریم پیامبران الهی را غالبا با واژه نبی و رسول، معرفی می کند در برخی از آیات تنها واژه نبی به کار رفته است همانند: یَا أَیُّهَا
محمدعلى رستمیان مقدمه آیاتى که درباره حاکمیت سیاسى پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در قرآن کریم آمده است، به چند دسته تقسیم مى شوند: آیاتى که به مساله اطاعت از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مى پردازند. آیاتى که ولایت پیامبر (صلی الله علیه
بعثت انبیاء داری اهدافی است که به آنها اشاره می شود: هدایت تشریعی مردم اصولا مسأله نبوت در قرآن کریم از آغاز خلقت بشر مطرح بوده است و زندگی انسان در این دنیا بر اساس هدایت تشریعی بنا شده است. قبول این مطلب با توجه به هدف آفرینش انسان در
از نظر شیعه علم غیب «بالذات» مخصوص خداوند متعال است، زیرا قرآن می‌فرماید: «و عنده مفاتیح الغیب لا یعلمها الاّ هو؛[۱] کلیدهای غیب تنها نزد خداست و جز او کسی آنها را نمی داند». و نیز به حکم قرآن، شیعه معتقد است که خداوند بعضی از بندگان خاص خود را از، علم غیب