از جمله برداشت های بد و مغالطه آمیز توهمی است که از مفهوم انتظار شکل گرفته است که از مفهوم انتظار شکل گرفته است که انتظار یعنی انزوا، انفعال، بی اعتنایی به حکومت های نامشروع و بی تفاوتی به اصلاح جامعه و بدست گرفتن حکومت و رهبریت سیاسی؛ چون عصر

 2-2-2–3رد وجوب نصب امام بر خداوند امام فخر در رد وجوب نصب امام بر خداوند به دو شیوه عمل می کند، که البته در هر دو شیوه، مقصود وی رد قول امامیه است. او یک بار به نقد همان استدلال مذکور امامیه می پردازد که نصب امام لطف است و

۱- مقدمهامام فخرالدین رازی(۵۴۳ یا ۵۴۴ق- ۶۰۶ق) متفکری جستجوگر و منتقدی بحاث است که در بیشتر مباحث فلسفی و کلامی، تألیفات عمیقی از خود به جای نهاده است. با مطالعه آثار وی، بیش از هر چیز، عمق درک او از آرای فلاسفه و متکلمان مختلف و توانایی شگرفش در نقد

شماری از نویسندگان مزدور و نیمه روشنفکر و بی اطلاع از فرهنگ سیاسی اسلام با استفاده از اندیشه سیاسی نصّ و وصایت شیعه اثنا عشری، با نظریه مهدویت و این که مصداق حقیقی آن محمد بن حسن عسکری (ع) است به مقابله و مخالفت برخاسته اند. آنچه موجب پیدایش چنین

شخصی ادعا کرده که نظریه مهدویت اثنا عشری مرکب از دو بخش است و میان این دو بخش فاصله ای طولانی است و می گوید: «مهدویت دوازده امامی مرکب از دو جزء است؛ ایمان به وجود امام دوازدهم و این که آن امام همان مهدی منتظر (ع) است… اما پژوهش

امام مهدی (عج) در شرایطی که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود، عهده دار امر امامت گردید و این امر یکی از موارد اتهام شیعه بوده است، ابن حجر عسقلانی می گوید: «در شریعت مطهر آمده است که ولایت شخص صغیر صحیح نیست. پس این احمق های غافل – یعنی

یکی از شبهاتی که در باب زندگی امام (ع) مطرح است، طول عمر شریف و قابلیت تداوم حیات و بقای اجزای بدن ایشان در طی صدها و بلکه هزاران سال است و فرسودگی و پیروی که پدیده گریزناپذیر حیات است، بر وجود او اثری ندارد. این شبهه دستاویز کسانی شده

در این باب دو دسته حدیث موجود است: برخی از آن احادیث سوء استفاده کرده و گفته اند مهدی از اعقاب عباس یعنی همان مهدی عباسی است و کوشیده اند مطالبی به برخی از این احادیث بیفزایند که ما درباره هر دو نوع بحث خواهیم کرد. نوع اول: احادیث کوتاهی

یک تن از نویسندگان بر یکی از بخش های نظریه مهدویت اعتراض کرده می گوید: نعمانی در نیمه قرن چهارم هجری، برای دو غیبت مهدی استدلال کرده ولی مؤلفان قبل از او به چنین چیزی نپرداخته اند و به ذکر یک غیبت اکتفا کرده اند. (۱) نمی دانم آیا این

این حدیث را ابوداود سجستانی در سنن خود آورده و می گوید: از هارون بن مغیره برایم روایت کردند که گفت: عمر بن ابی قیس از شعیب بن خالد و او از ابواسحاق روایت کرد که گفت: علی (ع) نگاهی به فرزندش حسن انداخت و گفت: «این پسرم، همان گونه