امام صادق علیه السلام
زید شحام در محضر حضرت صادق علیه السلام بود که مردی معتزلی از امام علیه السلام درباره سنت پرسید. حضرت در پاسخ فرمود: «حکم هر چیزی که فرزند آدم به آن نیاز دارد، در سنت خدا و پیامبر صلی الله علیه و آله بیان شده است و اگر سنت خدا و رسول صلی الله علیه و آله نبود، خداوند هرگز بر بندگان احتجاج نمی کرد.» آن مرد پرسید: خداوند با چه چیزی بر ما احتجاج خواهد کرد؟ حضرت صادق علیه السلام فرمود: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً». بدین وسیله ولایت را تمام گردانید و اگر سنت یا فریضه تمام نبود، خدا به آن احتجاج نمی کرد.»
در روایتی دیگر، احتجاج امام ششم علیه السلام به ماجرای غدیر این گونه ترسیم شده است: حسّان جمّال می گوید: همراه امام صادق علیه السلام از مدینه به مکه مسافرت کردم. در نزدیکی میقات جحفه چون به مسجد غدیر رسیدیم، امام علیه السلام به جانب چپ مسجد نگریسته، فرمود: «آنجا محل قدمهای پیامبر صلی الله علیه و آله است؛ مکانی است که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در روز غدیر علی علیه السلام را جانشین معرفی کرد و فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ.» آن گاه امام علیه السلام به جانب دیگر نگاه کرد و فرمود: «محل استقرار خیمه های ابی فلان و فلان و سالم غلام ابو خدیفه و ابو عبیده جراح نیز در آنجا بود. گروهی از مردم چون علی علیه السلام را بر روی دست پیامبر صلی الله علیه و آله دیدند، با حسادت بر وی نگریستند و به یکدیگر می گفتند: به دو چشم او (پیامبر) نگاه کنید! چگونه همانند دیوانه به اطراف خویش می نگرد و قرار ندارد! در این هنگام، جبرئیل علیه السلام نازل شد و این آیه را بر رسول خدا صلی الله علیه و آله آورد: «وَ إِنْ یَکادُ الَّذینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصارِهِمْ لَمّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَ یَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَ ما هُوَ إِلاّ ذِکْرٌ لِلْعالَمینَ»؛ «کافران هنگامی که آیات قرآن را شنیدند، نزدیک بود با چشم زخم خود تو را از بین ببرند و آنها می گفتند: او واقعا دیوانه است؛ در حالی که آیات قرآن جز مایه بیداری برای جهانیان نیست
