۱- وفات آیت الله سیدمحمدباقر دُرچه ای عالم و فقیه برجسته ی شیعه (۱۳۴۲ هجری قمری)
۲- درگذشت آیت الله میرزا احمد عاملی آرانی (۱۳۶۱ هجری قمری)
۳- رحلت عالم شیعه و مؤلف کبیر”صاحب کتاب الغدیر” علامه شیخ عبدالحسین امینی(۱۳۹۰ هجری قمری)
—
۱- وفات آیت الله سیدمحمدباقر دُرچه ای عالم و فقیه برجسته ی شیعه (۱۳۴۲ هجری قمری)
سید محمد باقر درچه‌ای در ۱۲۶۴ ه.ق در روستای درچه در لِنجان اصفهان به دنیا آمد. نسبش به امام موسی کاظم(علیه السلام) می‌رسد. پدرش مرتضی و برادرانش محمد حسین و محمد مهدی از عالمان دین بوده‌اند.
محمد باقر درچه‌ای در سیزده سالگی فراگیری علوم دینی را در اصفهان آغاز کرد. او فقه و اصول را نزد عالمانی چون محمد باقر خوانساری، صاحب روضات الجنات، محمد حسن نجفی و میرزا ابوالمعالی کرباسی فرا گرفت.
سید محمد باقر در حدود سال ۱۲۹۰ ه.ق برای تکمیل تحصیلات به نجف رفت و در درس‌های خارج فقه و اصول میرزای شیرازی، سید حسن کوه کمری و میرزا حبیب الله رشتی و… حاضر شد.
درچه‌ای در سال ۱۳۰۳ ه.ق به اصفهان بازگشت و تا آخر عمر به تألیف، تدریس و فعالیت‌های علمی و اجتماعی پرداخت. محل تدریس او مدرسه نیم آورد و مسجد نو و محل اقامهٔ نماز جماعت او مسجد بازارچه وزیر بود.
درچه‌ای در حوزه علمیه اصفهان به عنوان استاد ممتاز فقه و اصول به شهرت رسید. چنانکه طالبان فقه از شهرهای دیگر نیز برای استفادهٔ از حوزهٔ درس وی به این شهر می‌آمدند.
برخی از مشهورترین شاگردان او عبارتند از: سید ابوالحسن اصفهانی، حاج آقا حسین بروجردی، میرزا مهدی اصفهانی، سید جمال الدین گلپایگانی و حاج آقا رحیم ارباب.
پس از درگذشت آیت الله سید اسماعیل صدر بسیاری از مردم اصفهان و شهرهای دیگر، او را به عنوان مرجع تقلید خود برگزیدند.
برخی از آثار مرحوم درچه‌ای عبارتند از: حاشیه بر دو کتاب المکاسب و فرائد الاصول شیخ انصاری، حاشیه بر الحدائق فی اصول الدین شیخ جعفر شوشتری، رساله‌ای در جبر و تفویض و رساله عملیه.
شواهد نشان از آن دارد که درچه‌ای به اعتدال گرایش داشته است. این اعتدال در دو بخش یکی تأکید خاص درچه‌ای روی توحید و دیگر مراقبت از نقل مطالب دروغ در روضه‌ها می‌توان دنبال کرد. درچه‌ای می‌کوشید تا اهمیت توحید را به همگان گوشزد کند و هرگاه می‌خواست در باره اهمیت موقعیت ائمه (علیه السلام) سخن بگوید ابتدا از توحید سخن می‌گفت.
درچه‌ای با صفاتی چون ساده زیستی، پرهیزکاری، احتیاط در مصرف وجوه شرعی، مبارزه با خرافات و عقاید ناروا، مانند اظهارات غلوآمیز درباره امامان شیعه (علیهم السلام)، نظم بسیار در زندگی و جِدّیّت در امر تدریس شناخته شده بود چنانکه به گفته همایی حتی خبر شنیدن درگذشت مادرش، موجب تعطیلی درس او نشد.
در عملکرد سیاسی بسیار محتاط بود چنانکه در پاسخ به استفتائی در ربیع الثانی ۱۳۲۶ ه.ق دربارهٔ مجلس شورای ملی، مفاسد این مجلس را در دو سال گذشته از حدّ و حصر بیرون دانست و کمک کردن به تشکیل آن را حرام خواند.
او سرانجام در سال ۱۳۴۲ ه.ق در درچه درگذشت. پیکر وی از درچه به اصفهان تشییع شد و در قبرستان تخت فولاد به خاک سپرده شد.
—
۲- درگذشت آیت الله میرزا احمد عاملی آرانی (۱۳۶۱ هجری قمری)
آقا میرزا احمد عاملی فرزند ملّا محمد علی آرانی درسال ۱۲۷۹ ه.ق در خانواده‌ای روحانی در آران به دنیا آمد. وی ازهمان دوران کودکی به خاطر داشتن هوش سرشار و تلاش خستگی ناپذیر به تحصیل علم و معرفت پرداخت. مقدمات دروس حوزوی و سطح و خارج و مراحل تزکیه و تهذیب اخلاقی را در نزد پدرش فرا گرفت. ایشان مدتی نیز در مکتب فاضل بزرگوار آخوند ملأ محمد حسین آرانی تلمّذ نمود.
وی در سال ۱۲۹۸ ه.ق به کاشان هجرت نمود و درمحضر فقیه معاصر آیت الله ملأ حبیب الله شریف کاشانی دروس فقه و اصول را گذراند. ایشان جهت تکمیل تحصیلات حوزوی عازم نجف اشرف شد و در آن دیار با علما و فقیهان بزرگواری چون: آیات عظام آخوند محمد کاظم خراسانی صاحب «کفایهُ الأصول» و شیخ عبدالکریم حائری یزدی پایه گذار حوزه علمیه قم، شیخ عبدالله مازندرانی و شیخ فخرالدین نراقی کسب علم و تجربه نمود و توانست در طول چهار سال اقامت در نجف اشرف مدارج فقهی و علمی خویش را افزایش دهد و از آن بزرگواران کسب اجتهاد نماید.
ایشان پس از سال‌ها کسب کمالات انسانی و تحصیل علوم دینی و معارف اسلامی به سفارش پدر به زادگاه خویش مراجعت نمود و مسجد قاضی آران در جوار بقاع متبرکه پنج امامزاده را پایگاه فقه و شریعت قرار داد و تا پایان عمر خویش در راه گسترش علوم دینی و معارف قرآن و بیان احکام شرعی و رفع مشکلات مردم و پرورش شاگردان همّت گماشت.
از بارزترین خصوصیات اخلاقی او حُسن خلق، آزادگی، ساده زیستی، فروتنی و گشاده رویی بود.
وی در عمل به فرائض دینی و رعایت تقوا نهایت جدیت را به عمل می‌آورد.
سرانجام این عالم ربانی در بیست و هشتم ربیع الثانی سال ۱۳۶۱ ه.ق به رحمت ایزدی پیوست و در رواق آستان مقدس حضرت محمد هلال بن علی (علیه السلام) به خاک سپرده شد.
—
۳- رحلت عالم شیعه و مؤلف کبیر”صاحب کتاب الغدیر” علامه شیخ عبدالحسین امینی(۱۳۹۰ هجری قمری)
عبدالحسین امینی فرزند میرزا احمد امینی در سال ۱۳۲۰ ه.ق در تبریز به دنیا آمد. پدرش از ائمه جماعات و از علمای موجه تبریز بود. جدّش «مولا نجف علی»، مشهور به «امین الشرع» بود و از همین رو خانواده او «امینی» خوانده شده‌اند.
عبدالحسین امینی در مدارس تبریز، مقدمات علوم را آموخت و پس از فراگرفتن قرآن و مقدمات، به تحصیل فقه و اصول پرداخت و در درس عالمانی چون سیدمحمد مولانا(مؤلف مصباح السالکین)، و سید مرتضی خسروشاهی و شیخ حسین(مؤلف هدایه الانام) حاضر شد.سپس در ۲۲ سالگی از تبریز به نجف رفت و در درس عالمانی مانند سید محمد فیروزآبادی و سید ابوتراب خوانساری حاضر شد.
امینی از مراجعی همچون سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمدحسین نایینی، محمدحسین غروی اصفهانی و شیخ عبدالکریم حائری یزدی اجازه اجتهاد دریافت کرد. با توجه به تاریخ درگذشت مراجع مورد اشاره (که بین ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۴ ه.ق بوده است)، علامه امینی پیش از ۳۵ سالگی اجازه اجتهاد و روایت داشته است. او پس از اجازه اجتهاد و روایت به تبریز بازگشت، اما پس از چندی دوباره به نجف رفت.
عبدالحسین امینی، در سال ۱۳۵۵ ه.ق، کتاب «شهداء الفضیله» را منتشر کرد. این کتاب، حاوی زندگینامه ۱۳۰ تن از عالمان مسلمان و شیعه از قرن چهارم تا چهاردهم ه.ق است که به شهادت رسیده‌اند. برخی، تألیف این اثر را در واکنش به استعمار انگلیس و با هدف آموزش شجاعت و ایستادگی در برابر بیگانگان دانسته‌اند. برخی نیز می گویند علامه امینی کتاب شهداء الفضیله را در پاسخ به کتاب الوشیعه فی نقد عقائد الشیعه موسی جارالله نوشته است. موسی جارالله در کتاب خود ادعا کرده بود که شیعه اصول اعتقادی منطقی ندارد، کتابی درباره اسلام ندارد، و شهیدی در راه اسلام نداده است.
مشهورترین اثر علامه امینی، “الغدیر فی الکتاب والسنه والأدب”، کتابی است در اثبات امامت و خلافت بلافصل امام علی (علیه السلام) با استناد به واقعه غدیر و بررسی سند و دلالت حدیث غدیر.
عبدالحسین امینی، چهل سال از عمر خود را برای نوشتن این کتاب یازده جلدی صرف کرده و برای بررسی منابع واقعه غدیر، در کتابخانه‌های عراق، ایران، هند، سوریه و ترکیه، به مطالعه، نسخه‌برداری و پژوهش پرداخته است.
دیگر آثار علامه امینی عبارتند از: تحقیق و تعلیق بر کتاب کامل الزیارات اثر ابن قولویه، سیرتنا و سنتنا سیره نبینا و سنته،اعلام الانام فی معرفه الملک العلام،رساله در علم «درایه» و حاشیه بر رسائل و مکاسب شیخ انصاری.
کتابخانه عمومی امیرالمؤمنین نجف، ۱۸ ذیحجه ۱۳۷۹ ه.ق، از سوی علامه امینی و با حضور بزرگان حوزه علمیه نجف و از جمله آغابزرگ تهرانی افتتاح شد. این کتابخانه ۵۰۰ هزار عنوان کتاب در زبان‌های مختلف و حدود ۷۰ هزار عنوان کتاب خطی دارد. علامه امینی، بنیانگذار آن، کتاب‌های موجود در کتابخانه خود را که پنج تا شش هزار جلد بود، به کتابخانه امیرالمؤمنین نجف اهدا کرد. فرزندش محمدهادی هم هزار جلد از کتاب‌های خود را در اختیار این کتابخانه گذاشت.
علامه امینی در جریان جمع‌آوری احادیث و اسناد مرتبط با نگارش کتاب الغدیر، از کتابخانه‌های مختلف جهان اسلام دیدار کرد. بزرگ‌ترین کتابخانه نجف در زمان او، تنها چهار هزار جلد کتاب داشت و همین نقص او را بر آن داشت تا کتابخانه‌ای عظیم در نجف برپا کند.
عبادت، زهد و تقوا را از جمله ویژگی‌ها و خصوصیات اخلاقی علامه برشمرده‌اند.
سرانجام علامه امینی ظهر روز جمعه (۲۸ ربیع الثانی ۱۳۹۰ ه.ق) درگذشت و پس از طواف دادن بر گرد آستان مقدس علوی به وصیت خود او، در حجره‌ای از کتابخانه امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) که خود بنیانگذار آن بود، به خاک سپرده شد.
امینی در وصیت‌نامه‌اش خواست کسی را نایب او قرار دهند تا ده سال به کربلا برود. وی همچنین وصیت کرده بود ده سال مجلس عزا در روزهای شهادت حضرت فاطمه(سلام الله علیها) برگزار کنند.
بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی.بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی.بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی.بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی. بیست و هشتم ربیع الثانی
