بیست و دوم جمادی الاول
۱- نبرد توابین در عین‌الورده با سپاهیان عبیدالله بن زیاد (۶۵ هجری قمری)
۲- وفات آیت الله العظمی شیخ محمدتقی بهجت (۱۴۳۰ هجری قمری)
—
۱- نبرد توابین در عین‌الورده با سپاهیان عبیدالله بن زیاد (۶۵ هجری قمری)
واقعه عین‌الورده، نبرد خونین و بزرگی میان شیعیان عراق و سپاهیان شام بود.
پس از قیام مقدس ابا‌عبدالله‌الحسین(علیه السلام) و شهادت جانسوز وی و یارانش به دست سپاهیان یزید‌بن‌معاویه در سرزمین کربلا و افشاگری اسیران واقعه کربلا در ایام اسارت و روشن‌گری آنان علیه خلافت یزید‌بن‌معاویه، یک حالت ندامت و پشیمانی در شیعیان و محبان اهل‌بیت(علیهم السلام) به ویژه اهالی عراق و شهرهای بصره و کوفه به وجود آمد و به‌تدریج در طول ۴سال و اندی، به یک قیام بزرگ تبدیل شد.
رهبری این قیام را سلیمان‌بن‌صرد‌خزاعی بر عهده داشت که با حرکت از کوفه، مخالفت خویش را با دستگاه جبار اموی آشکار کرد.
شامیان که از خروج توابین با خبر شده بودند، سپاهی عظیم به فرماندهی عبیدالله‌بن‌زیاد برای نبرد با توابین به سوی عراق اعزام کردند و ۲سپاه در سرزمین عین الورده با هم روبه‌رو شده و در ۲۲ جمادی‌الاولی، سال ۶۵ قمری نبرد خونینی میان آنان واقع شد.
این جنگ با ناکامی توابین به پایان رسید و بازماندگان توابین به سوی کوفه برگشتند و منتظر قیام دیگری ماندند تا بار دیگر بر خلافت سراسر جور و ستم امویان بتازند و در یاری اهل بیت علیهم‌السلام جهاد و از جان گذشتگی کنند.
—
۲- وفات آیت الله العظمی شیخ محمدتقی بهجت (۱۴۳۰ هجری قمری)
محمدتقی بهجت، در سال ۱۳۳۴ ه.ق در میان خانواده‌ای مذهبی در فومن به دنیا آمد. او بعدها خانه محل تولدش را به مدرسه دینی تبدیل کرد. بهجت، در ۱۶ ماهگی، مادرش را از دست داد و تحت تربیت پدرش قرار گرفت. پدرش، کربلایی محمود، از طریق ساختن نوعی کلوچه سنتی و محلی مخصوص فومنات، امرار معاش می‌کرد.
محمدتقی بهجت پس از طی تحصیلات مقدماتی در شهر فومن، در ۱۳۴۸ ه.ق برای ادامه تحصیل رهسپار حوزه‌های علمیه عراق و ابتدا در کربلا ساکن شد. اقامت وی در کربلا، چهار سال به طول انجامید. در سال ۱۳۵۲ ه.ق از کربلا به نجف رفت و قسمت‌های پایانی دروس دوره سطح را نزد عالمان آن سامان به ویژه آیت‌الله حاج شیخ مرتضی طالقانی به پایان رساند. پس از اتمام دوره سطح، خارج فقه و اصول و نیز اخلاق و عرفان را از اساتید حوزه نجف فرا گرفت.
بهجت، بعد از اخذ اجازات اجتهاد از استادان، برای دیدار خانواده در سال ۱۳۶۳ ه.ق به ایران آمد و چند ماهی را در فومن بود. بعد از اقامتی چند ماهه در فومن، به قصد زیارت حضرت معصومه(سلام الله علیها) و اطّلاع از حوزه قم، به این شهر رفت و چند ماه در آن‌جا ماند تا این که خبر رحلت استادان نجف را یکی پس از دیگری شنید. از این رو، تصمیم گرفت که در قم بماند.
از جمله اساتید شیخ محمدتقی در حوزه نجف آیات عظام : سیدابوالحسن اصفهانی ، آقا ضیاءالدّین عراقی ، میرزا محمّد حسین نائینی ، محمّدحسین غروی اصفهانی ، سید علی آقای قاضی و سید حسین بادکوبه‌ای بودند و همچنین در حوزه علمیه قم نیز از محضر سید حسین طباطبائی بروجردی و سید محمد حجت کوه کمره‌ای استفاده کرد.
وی در تدریس و تربیت شاگردان، روش مخصوصی داشت و بر خلاف سایر مراجع و بزرگان که در درس خارج، نقل اقوال کرده و آن را نقد و یا تأیید و انتخاب می‌نمایند، در درس خارج، نقل اقوال نمی‌کرد بلکه ابتدا مسئله را مطرح می‌کرد و بعد روند استدلالش را بیان می‌کرد. اگر شاگرد آراء علماء را دیده و مطالعه کرده باشد، می‌فهمد که دلیلی را که استاد ذکر می‌کند، چه کسی گفته است و اشکال یا تأییدی را که می‌کند، می‌فهمد به سخن چه کسی اشکال یا قول چه کسی را تأیید می‌کند. لذا هر کس بخواهد در درس ایشان شرکت کند، باید مبانی و نظرات آقایان دیگر را دیده باشد.
آثار و تالیفاتی که از ایشان به زیور طبع در آمده : رساله توضیح المسائل ، مناسک حج ، وسیله النجاهحاشیه بر وسیله النجاه آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی و جامع المسایل حاشیه بر ذخیره العباد آیت‌الله غروی اصفهانی می باشد.
محمدتقی بهجت، از نوجوانی مسائل عرفانی و اخلاقی را نیز در کنار فقه و اصول دنبال می‌کرد. برداشت وی از عرفان ناب، تقید و تعبد است.
از ایشان دستورالعمل‌های اخلاقی فراوانی به جا مانده است. تکیه این دستورالعمل‌ها، بیش از هر چیز، بر انجام واجبات، ترک محرمات و رفتار بر طبق موازین دینی و اسلامی است.
سرانجام آیت الله محمدتقی بهجت فومنی عصر یکشنبه ۲۲جمادی الاول ۱۴۳۰ه.ق به علت سکته قلبی، در شهر قم از دنیا رفت و در حرم حضرت معصومه(سلام الله علیها) به خاک سپرده شد.