تقویم شیعه بیست و ششم شوال
۱- درگذشت آیت الله “سیدعبدالمحمد موسوی” (۱۲۹۳ هجری قمری)
۲- درگذشت آیت الله “سید هبه الدین شهرستانی” (۱۳۸۶ هجری قمری)
۳- درگذشت آیت الله “بهاءالدین محلاتی” (۱۴۰۱ هجری قمری)
—
۱- درگذشت آیت الله “سیدعبدالمحمد موسوی” (۱۲۹۳ هجری قمری)
سید عبدالمحمد موسوی از هفت سالگی با حفظ قرآن، تحصیلات علوم دینی را آغاز کرد.
وی پس از سالها تلاش و کوشش در ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد رسید و سپس به کار تدریس پرداخت.
او از مُدرسین بزرگ علوم دینی بود و تدریس فقه واصول فقه، تشکیل حوزه های علمیه ومدارس دینی، هم چنین اجرای احکام الهی در کنار سایر فعالیت های اجتماعی از خدمات این مجتهد آگاه و مرجع تقلید مسلمانان به شمار می رود.
از آیت اللَّه موسوی تالیفاتی برجای مانده که همه ی آن ها به صورت خطی است و از آن میان می توان به کتب: شرح استدلالی بر عروه الوثقی و رساله ی ذَخیرهُ العباد اشاره کرد.
—
۲- درگذشت آیت الله “سید هبه الدین شهرستانی” (۱۳۸۶ هجری قمری)
سید محمدعلی فرزند سید حسین حائری مُلقب به هبه الدین و معروف به شهرستانی، از علمای قرن ۱۴ است، وی در ۲۴ رجب ۱۳۰۱ه.ق در سامرا به دنیا آمد. نسب هبه الدین، با سی واسطه به زید بن علی بن الحسین می رسد.
شهرستانی دوران کودکی اش را در کربلا سپری کرد. وی از ده سالگی به تحصیل مقدمات و دروس ابتدایی اشتغال ورزید، علاوه بر علوم متداول ادبی چون (صرف، نحو، منطق، معانی، بیان، بدیع) علم عروض را فرا گرفت، و از علوم حساب، هندسه، هیئت، تاریخ، حدیث، رجال و درایه فارغ التحصیل گردید.
در خلال این مدت، به مطالعه ملل و نحل و مباحث فلسفی و کلامی نیز اشتغال داشت و با برخورداری از قریحه تألیف و نویسندگی در این مقطع سنی، به تألیف کتاب هایی در علوم مزبور به نظم و نثر پرداخت. در نوزده سالگی از کربلا به نجف اشرف عزیمت و در مجلس درس اساتیدی چون: “محمد کاظم خراسانی، سید محمد کاظم یزدی و شیخ فتح الله شریعت اصفهانی” حضور پیدا کرد.
آیت اللَّه شهرستانی جهت بیداری فکری مسلمانان با شیخ محمد عبده مفتی مصر و سید محمد رضا، دانشور و اندیشمند مشهور جهان اسلام و جراید اسلامی ارتباط برقرار کرد و در پرورش روح اتحاد و بیداری مسلمین کوشید.
سید هبه الدین مسافرت های متعددی در این مسیر انجام داد و سختی های فراوانی را به جان خرید.
آیت اللَّه شهرستانی سال های پایانی عمر خود را در بیماری چشم و سرانجام نابینایى گذراند. ولی این حالت، از روحیه ی استوار او نکاست و به فعالیت های خود ادامه داد.
سرانجام این عالم مجاهد در ۸۵ سالگی درگذشت و در حریم پاک کاظمین(علیهما السلام) آرمید.
از این مجتهد برجسته حدود یکصد و ده اثر به جای مانده است که: “المحیط فی تفسیر القُرآن، فیض الباری، الشریعهُ و الطبیعه و الدلائل و المسایل” از آن جمله اند.
—
۳- درگذشت آیت الله “بهاءالدین محلاتی” (۱۴۰۱ هجری قمری)
عالم دینى، فقیه اصولى و مجتهد فرزانه شیخ بهاءالدین محلاتی در سال ۱۳۱۴ ه.ق در نجف اشرف به دنیا آمد.
در هفت سالگى به همراه پدرش به شیراز رفت و پس از فراگیرى مقدمات و ادبیات، فقه و اصول را در محضر پدرش و آیت اللَّه میرزا محمدصادق مجتهد شیرازى فراگرفت.
مدتى نیز حکمت الهى را در محضر سید على حکیم کازرونى آموخت.
سپس به نجف مهاجرت کرد و مدت ده سال از محضر: “آقا شیخ ضیاءالدین عراقى و آخوند ملا محمدکاظم خراسانى و علامه نایینى” استفاده نمود تا به درجه ى اجتهاد نایل شد.
وی در سال ۱۳۴۹ ه.ق به شیراز بازگشت و عهده دار تدریس و مرجعیت امور دینى مردم گشت.
با درگذشت پدرش در سال ۱۳۵۸ ه.ق شیخ بهاءالدین رسما ریاست حوزهى علمیه ى شیراز را عهد هدار شد.
تا قبل از فوت آیت الله بروجردى، آیت الله محلاتى از چاپ و نشر رساله ى علمیه خوددارى مى ورزید و مردم را به مراجع قم و نجف ارجاع مى داد. اما پس از وفات آیت الله بروجردى و آیت الله حکیم، توضیح المسائل خود را منتشر کرد.
آیت الله محلاتى به غیر از تقریرات درس فقه و اصول استادان خود و رساله هاى فتوایى مانند: رساله عملیه، مناسک حج، و حاشیه ى عروه الوثقى، نوشتارهاى دیگرى مانند اصول عقاید ؛ راهنماى حق ؛ و خطبات جانسوز؛ را تألیف کرد.
آیت الله محلاتى به تأسیس بنیادهاى عام المنفعه و مؤسسه هاى خیریه اهتمام مى ورزید که مهم ترین آنها “درمانگاه خیریه حضرت ولى عصر و مؤسسه خیریه قائمیه” می باشد.
سرانجام این عالم خَدوم در بیست و ششم شوال سال ۱۴۰۱ ه.ق درگذشت و در کنار مرقد مطهر حضرت علی بن حمزه (علیه السلام) به خاک سپرده شد.