۱- شهادت امام موسی کاظم”علیه السلام” (۱۸۳ هجری قمری)
۲- درگذشت آیت الله “ملا محمدجواد صافی گلپایگانی” (۱۳۷۸ هجری قمری)
۳- درگذشت خطیب شهیر، حجت الاسلام “عباسعلی اسلامی سبزواری” (۱۴۰۶ هجری قمری)
۴- درگذشت آیت الله “شیخ ابوالفضل خوانساری نجفی” (۱۴۲۲ هجری قمری)
—
۱- شهادت امام موسی کاظم”علیه السلام” (۱۸۳ هجری قمری)
امام موسی کاظم (علیه‌السلام) در سال ۱۲۸ ه.ق در أبوا (روستایی بین مکه و مدینه) از بانویی پرهیزکار و صالحه به نام “حمیده بربریه” که معروف به “حمیده مصفاه” بود، دیده به جهان گشود و در بیست سالگی پس از شهادت پدرش امام جعفرصادق (علیه السلام) به مقام امامت رسید.{۱}
لقب های ایشان عبارتند از: کاظم، صالح، صابر، امین و عبدصالح.
هم چنین در میان شیعیان به “باب الحوائج” معروف می باشد.
آن حضرت، مکنی به: ابوابراهیم، ابوالحسن اول، ابوالحسن ماضی، ابوعلی و ابواسماعیل می باشد.{۲}
ایام امامت حضرت کاظم(علیه السلام) با خلافت چهار تن از خلفای عباسی (منصور دوانقی، مهدی، هادی و هارون الرشید) معاصر بود.
امام کاظم (علیه‌السلام) از سوی تمام خلفای مزبور در رنج و عذاب بود و چندین بار از سوی آنان دستگیر و زندانی گردید.
بعد از منصور قریب به ده سال ایام خلافت مهدی بود . او حضرت را به عراق طلبید و حبس کرد. شبی امیرالمؤمنین (علیه السلام) را در خواب دید که به او فرمود:«فَهَل عَسَیتُم إن تَوَلّیتُم أن تُفسِدوا فِی الأرضِ وَ تَقطَعوا أرحامَکُم» {۳} وقتی بیدار شد مراد حضرت را دانست و موسی بن جعفر (علیه السلام) را از زندان آزاد کرد.
پس از مهدی ، پسرش هادی خواست آن حضرت را محبوس کند ولی اجل او را مهلت نداد.{۴}
هارون الرشید (پنجمین خلیفه عباسی) که دشمنی و ناسازگاری غیرقابل انکاری با فرزندان حضرت فاطمه(سلام الله علیها) و امیرمومنان (علیه‌السلام) داشت، در آزار و شکنجه سادات علوی و منتسبین به خاندان امامت و ولایت، کوتاهی نمی کرد.
وی که از مستبدترین حاکمان عباسی و جنایت کارترین آن‌ها است، وجود شریف امام کاظم (علیه‌السلام) و مقام و معنویت وی و احترام مردم نسبت به او را تحمل نمی کرد و از این بابت بسیار نارحت و عصبانی بود. سرانجام در رمضان سال ۱۷۹ ه.ق که برای مراسم عمره وارد مکه و سپس به مدینه رفته بود، در آن جا دستور داد امام کاظم (علیه‌السلام) را دستگیر کنند.
مأموران هارون، امام (علیه‌السلام) را در حالی که در کنار قبر جدّش به نماز و نیایش مشغول بود، دستگیر کردند و به نزد هارون بردند. هارون دستور داد، وی را در غل و زنجیر کرده و به سوی عراق حرکت دهند. وی برای سردرگمی مردم و پیشگیری از عکس العمل های احتمالی مردمی، دو مَحمل ترتیب داد و یکی را به سوی بغداد و دیگری را به سوی بصره روان داشت و امام کاظم (علیه‌السلام) را در محمل بصره قرار داد.
مأموران حکومتی، در هفتم ذی الحجه همان سال، امام موسی کاظم (علیه‌السلام) را تسلیم عیسی بن جعفر بن منصور دوانقی، پسرعموی هارون الرشید و حاکم وی در بصره نمودند.
عیسی بن جعفر، آن حضرت را در یکی از حجره های خانه خویش محبوس کرد و در آغاز به وی سخت گیری نمود ولی بعدها که عبادت و نیایش های دراز مدت آن حضرت را از نزدیک مشاهده کرد، از سخت گیری خویش نسبت به آن حضرت کاهید و به هارون نامه نوشت که آن حضرت را از حبس خانه وی خارج کند. در غیر این صورت، وی خودش آن حضرت را آزاد می کند.
هارون، به ناچار امام (علیه‌السلام) را از حبس بصره خارج کرد و وی را به بغداد منتقل نمود و در خانه فضل بن ربیع، زندانی کرد. در آن مدتی که امام در نزد فضل بن ربیع زندانی بود، چند بار هارون از فضل بن ربیع درخواست کرد که آن حضرت را به شهادت رساند ولی وی امتناع کرد و از این امر سر باز زد.
هارون، بار دیگر آن امام همام را از زندان فضل ربیع به زندان فضل بن یحیی برمکی منتقل کرد و از وی درخواست نمود که آن حضرت را به شهادت برساند. ولی فضل بن یحیی نیز امتناع نمود و در مقابل بر اعزاز و اکرام آن حضرت افزود. هارون که از رفتار فضل بن یحیی به خشم آمده بود، دستور داد وی را دستگیر و یک صد تازیانه بر بدنش بزنند و از تمام مناصب و مقامات برکنارش کنند و امام موسی‌کاظم (علیه‌السلام) را به زندان “سندی بن شاهک” منتقل کرده و دستور داد در آن جا وی را شکنجه و آزار نمایند.
سندی بن شاهک با قساوت قلب و سنگ دلی تمام با آن حضرت رفتار می کرد و پس از چندی شکنجه و آزار طاقت فرسا به دستور هارون الرشید به آن حضرت، خرمای مسموم خورانید و وی را غریبانه و مظلومانه در ۲۵ رجب سال ۱۸۳ ه.ق به شهادت رسانید.
پس از شهادت امام کاظم (علیه‌السلام) سندی بن شاهک در یک عمل فریب کارانه فقها، قضات و بزرگان بغداد را حاضر ساخت و جسد مطهر امام (علیه‌السلام) را به آنان نشان داد و گفت: ببینید که وی بدون هیچ جراحت و زخمی و به اجل عادی از دنیا رفته است و کسی در رحلت وی، مقصر نبوده است.
بدن شریف حضرت را طبق دستور هارون با جامه های کهنه ، جهت اهانت به آن بزرگوار ، روی نردبانی گذاردند و چهار حمّال بر دوش گرفتند ، و کسی جلوی جنازه صدا میزد:«این امام رافضیان است.»
سپس جنازه مطهر امام (علیه‌السلام) را به مدت سه روز در جسر بغداد گذاشته و روی مبارکش را گشوده و مردم را ندا می‌کردند که این موسی بن جعفر است که از دنیا رفته و بیایید وی را مشاهده کنید. مردم دسته دسته می آمدند و آن حضرت را نگاه می کردند.
پس از آن، با همت والای سلیمان بن منصور عموی هارون الرشید که از اشراف و صاحب نفوذان عباسی بود، تشییع جنازه با شکوهی از جنازه امام کاظم (علیه‌السلام) به عمل آمد و در مقابر قریش در بغداد به خاک سپرده شد.{۵}
امام رضا (علیه السلام) قبلاً متوجه غسل و کفن و نماز آن حضرت شده بودند.{۶}
۱) المستجاد (علامه حلی)، ص ۱۸۲٫
۲) الارشاد (شیخ مفید)، ص ۵۵۹؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج ۲، ص ۱۸۱؛ ألقاب الرسول و عترته، ص ۶۲٫
۳) سورۀ محمّد “صلی الله علیه وآله و سلم” : آیۀ ۲۲٫
۴) قلائد النحور:ج رجب، ص ۳۳-۳۴٫
۵) الارشاد، ص ۵۷۹؛ المستجاد، ص ۱۸۹؛ منتهی الآمال، ج ۲، ص ۲۱۲؛ تاریخ بغداد (خطیب بغدادی)، ج ۳۱، ص ۲۹؛ وقایع الایام، ص ۳۲۲ و عیون اخبارالرضا علیه‌السلام (شیخ صدوق)، ج ۲، ص ۹۲٫
۶) وقایع الایام: ج رجب، ص۲۷۹ ، از جنات الخلود.
—
۲- درگذشت آیت الله “ملا محمدجواد صافی گلپایگانی” (۱۳۷۸ هجری قمری)
ملا محمدجواد صافی در روز ۲۷ شعبان ۱۲۸۷ ه.ق در بیت علم و تقوا و فضیلت در گلپایگان دیده به جهان گشود.
پدر وی مرحوم آخوند ملاعباس از بزرگان و شخصیت های مورد احترام مردم – که علاوه بر دانش پژوهی، به تجارت می پرداخت – مادرش زهرا خانم فرزند ملا محمد باقر ادیب گلپایگانی و دایی اش ملا محمد رضا قطب – عالم به علوم غریبه – بودند.
وی به اقتضای شوق فطری و اقتفای سیره خانوادگی، از همان آغاز نوجوانی به تحصیل علوم دینی روی آورد.
آن فقیه بزرگوار مقدمات و سطوح را نزد پدرش و دیگر دانشوران گلپایگان – که در آن زمان مجمع علما و دانشمندان بود – فرا گرفت و سپس در سال ۱۳۰۵ ه.ق به اصفهان کوچ کرد و تا سال ۱۳۱۶ ه.ق نزد استادان بزرگ وقت علوم متداول را فرا گرفت.
وی لحظه ای از کوشش های علمی باز نایستاد تا پس از نگارش رساله هایی در مسائل فقهی، در سال ۱۳۱۰ – ۱۳۱۱ ه.ق به اخذ اجازات متعدد اجتهادی نایل آمد و مورد توجه وافر استادان خود قرار گرفت.
ملا محمدجواد در حوزه علمیه اصفهان – که در آن زمان از پر رونق ترین و با اهمیت ترین حوزه های علمی شیعه به شمار می رفت – در محضر استادان و بزرگانی همانند : آیت الله العظمی بروجردی، آیت الله العظمی سیدابوالحسن اصفهانی، علامه حاج آقا رحیم ارباب و آیت الله آقا سید حسن چهارسوقی شرکت کرد.
در سال ۱۳۲۷ ه.ق آن مرد بزرگ به زادگاه خویش بازگشت، و تا پایان زندگی در آنجا ماندگار شد.
وی از همه مناصبی که در حوزه های علمیه در انتظارش بود صرف نظر کرد، اوقاتش را صرف ترویج دین، تدریس، تألیف، دادرسی مظلومان، مبارزه با ستمگران، تهذیب اخلاق و آگاه کردن جامعه کرد.
از جمله اقدامات به یاد ماندنی آن عالم بزرگوار، مبارزه بی امان با انحرافات و بدعت های دینی مانند : مبارزه با بهائیت و وتصوف، مخالفت با خان ها و فئودال ها، رویارویی با کشف حجاب و مفاسد دوران پهلوی و احیای شعائر دینی و بزرگداشت های مذهبی است که با تلاش و کوشش وی جشن های نیمه شعبان، و موالید ائمه اطهار (علیهم السلام) و عزاداری عاشورا و ایام فاطمیه در گلپایگان رواج و رونق یافت.
سرانجام آن بزرگمرد پس از ۹۱ سال زندگی پر برکت و سرشار از خدمات دینی و اجتماعی، در شب ۲۵ رجب ۱۳۷۸ ه.ق شب شهادت حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام) بدرود حیات گفت.
پیکر پاکش ابتدا با شکوه فراوان و با شرکت تمام طبقات مردم گلپایگان و شهرهای اطراف، در زادگاهش تشییع و سپس به قم انتقال داده شد و آن در شهر مقدس نیز با حضور مراجع تقلید و علمای بزرگ حوزه و روحانیت معظم تشییع و پس از نماز حضرت آیت الله العظمی بروجردی (قدس سره) بر پیکرش به امر ایشان در مسجد بالاسر حضرت معصومه (سلام الله علیها) درنزدیکی ضریح مطهر به خاک سپرده شد.
—
۳- درگذشت خطیب شهیر، حجت الاسلام “عباسعلی اسلامی سبزواری” (۱۴۰۶ هجری قمری)
شیخ عباسعلی اسلامی در سال ۱۳۲۰ ه.ق در سبزوار به دنیا آمد.
وی پس از تحصیل در سبزوار راهی مشهد و عتبات عالیات شد و از محضر حضرات آیات: آقا بزرگ تهرانی، حاج آقا حسین طباطبایی قمی و سیدابوالحسن اصفهانی استفاده های فراوانی بُرد.
سپس به تهران بازگشت و به ترویج دین پرداخت.
او برای نجات جوانان از انحرافات حاکم بر محیط مدارسِ آن روزگار، به فکر تشکیل مدارس اسلامی افتاد و با تلاشی وصف ناپذیر برای رسیدن به مقاصد دینی خود تلاش و مبارزه کرد تا سرانجام موفق به تأسیس جامعه تعلیمات اسلامی شد.
حجت الاسلام اسلامی در زمینه خدمات اجتماعی در تهران و شهرستان ها آثار و ابنیه های ارزنده و فراوانی پدید آورد که تاسیس حدود یکصد و هشتاد مدرسه و کتابخانه و ۸۴ مسجد از آن جمله اند.
این روحانی مبارز، در جریان کشف حجاب و پس از آن به دلیل اعتراض به این اعمال رژیم، بارها توسط مزدوران پهلوی دستگیر و به زندان افتاد و ممنوع المنبر شد.
وی پس از انقلاب اسلامی نیز با این که بیش از هشتاد سال داشت بارها به جبهه رفت و به رزمندگان روحیه می داد.
رساله حجاب، عدم تشابه و تساوی حقوق زن و مرد و نیز خاطرات در ۸ جلد از جمله آثار اوست.
این شخصیت برجسته سرانجام در ۲۵ رجب ۱۴۰۶ ه.ق در ۸۳ سالگی درگذشت و در حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) به خاک سپرده شد.
—
۴- درگذشت آیت الله “شیخ ابوالفضل خوانساری نجفی” (۱۴۲۲ هجری قمری)
شیخ ابوالفضل خوانساری در سال ۱۳۳۴ ه.ق در اصفهان به دنیا آمد.
پدرش از شاگردان با سابقه ی آخوند خراسانی و شیخ حسن مامقانی بود.
پس از فراگیری مقدمات در زادگاهش، در ۲۰ سالگی به دلیل آزار و اذیت حکومت پهلوی، برای تحصیلِ سطوح بالاتر، راهی نجف اشرف گردید.
آیت الله خوانساری در نجف از محضر درس آیات عظام: سیدابوالقاسم خویى، سیدمحسن حکیم، محمدحسین غروی اصفهانی و میرزا باقر زنجانی بهره مند گردید و پس از ۱۶ سال اقامت، در ۳۶ سالگی به علت بیماری ریوی به ایران مراجعت نمود و در محضر آیت اللَّه بروجردی به تلمذ نشست.
این عالم بزرگوار با آغاز دوران مبارزه ی امام خمینی، به پشتیبانی از نهضت اسلامی پرداخت و نقش مؤثری در سال های تبعید حضرت امام ایفا نمود.
آیت الله خوانساری پس از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان نماینده ی امام و امام جمعه ی اراک، راهی آن شهر گردید و به مدت سیزده سال در این سنگر خدمت کرد.
این عالم فرزانه سرانجام در ۸۵ سالگی دار فانی را وداع گفت و در حرم مطهر حضرت معصومه(سلام الله علیها) دفن گردید.
تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب. تقویم شیعه بیست و پنجم رجب.
