استاد مطهری در کتاب جهان بینی الهی و جهان بینی مادی به تشریح قوانین جهان الهی ونابودی باطل گرایان می پردازد.

به گزارش شفقنا ، مطهری در تشریح قوانین جهان الهی آورده است:
جهان الهی جهان خیر و جود و وحدت و هماهنگی است، شرّ و امساک و کثرت و تضاد وجود بالتّبع دارند؛ در عین حال، همین وجودهای تبعی نقشی اساسی در جریان خیرها و جودها و پیدایش وحدتها و هماهنگیها دارند.

این جهان، جهانی شاعر است؛ علاوه بر قوانین سخت و جامد مادّی، یک سلسله قوانین دیگر نیز بر آن حاکم است. همان طوری که مثلًا انسان از نظر مکانیسم بدنی یک سلسله ضوابط و قواعد دارد، به علّت خاصّ جسمانی بیمار می‌گردد و با دوایی مادّی معالجه می‌‌شود، در عین حال به حکم اینکه دارای روح و روان و فکر و اندیشه و استعداد تلقین پذیری است، روح جسم را تحت تأثیر قرار داده، قوانین خود را بر آن تحمیل می‌‌کند، علّت روانی سبب بیماری جسمی می‌گردد و یا به علّت روانی، بیماری جسمانی بهبود می‌یابد، کلّ جهان نیز همین طور است؛ یک سلسله عاملها و عملها و عکس العمل‌‌ها در جهان هست که حاکم بر قوانین سخت و جامد مادّی است و آن قوانین مولود روح جهان و قوای مدبّره آن است.

این است که جهان نسبت به نیکی و بدی انسان بی‌تفاوت نیست؛ به حمایت نیکان و حق جویان و حق پویان بر می‌‌خیزد و باطل گرایان را به دست نابودی می‌‌سپارد. راز دعا و استجابت دعا نیز در این خصلت جهان نهفته است.

جهانی که الهی می‌شناسد، جهان هدایت شده است؛ تکاملها همه هدایت شده‌اند؛ هر موجودی در هر مرتبه‌‌ای، متناسب با سعه وجودی خود از نوعی هدایت- و به تعبیر دیگر قرآن «وحی»- برخوردار است:

الَّذی خَلَقَ فَسَوّی‌‌ وَ الَّذی قَدَّرَ فَهَدی‌‌ [۱].

آنکه آفرید پس بیاراست و آنکه اندازه‌‌گیری نمود پس راهنمایی کرد.

جامعه بشری نیز از اصل هدایت مستثنی نیست؛ اصل نبوّت ناشی از این اصل و این قانون است.

این جهان، جهانی است که هیچ چیز در آن گم نمی‌‌شود، عمل انسان از انسان جدا نمی‌‌شود، در موعد مقرّر مردم به نمایشگاه عمل احضار می‌‌شوند و هر کس کوچکترین عمل خیر یا شرّ خود را می‌بیند:

یوْمَئذٍ یصْدُرُ النّاسُ اشْتاتاً لِیرَوْا اعْمالَهُمْ فَمَنْ یعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّهٍ خَیراً یرَهُ وَ مَنْ یعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّهٍ شَرّاً یرَهُ‌‌ [۱]

جهانی که در جهان بینی الهی ارائه می‌‌شود، یک کلّ تجزیه ناپذیر است، همه اجزاء و ابعاضش، مانند اعضا و اجزای یک پیکر، به یکدیگر پیوسته است و مجموعاً یک «واحد» را تشکیل می‌دهند [^۲].

طبق این جهان بینی اراده خداوند و قضا و قدر الهی، جهان را به صورت یک نظام با یک سلسله قوانین و سنن آفریده است؛ قضا و قدر الهی هر چیز را تنها از مجرای

علل و اسباب معین خودش ایجاب می‌‌کند و بس‌‌ [۱].

انسان در این جهان بینی به حکم اینکه از یک جوهر ماورائی روحی برخوردار است، دارای اراده و آزادی‌ای است که می‌‌تواند خود را از جبر محیط و جبر اجتماع و جبر طبیعت حیوانی خود تا حدود زیادی رها سازد و به همین دلیل مسؤول خویش و جامعه خویش است.

منبع: شفقنا