اشاره:

تاریخ از حوادثی معجزه آسایی سخن می گوید که پس از حادثه عاشورا اتفاق افتاده اند. این حوادث از مقام بزرگ امام حسین(علیه‌السلام) در پیش خدای متعال حکایت دارد. روایاتی متعددی در متون اهل سنت از معجزات که پس از حادثه عاشورا اتفاق افتاده سخن می گوید. یکی از این حوادث سرخ شدن آسمان پس از شهادت امام حسین(علیه‌السلام) است که در این مقاله به آن اشاره شده است.

وقال علی بن محمد المدائنی، عن علی بن مدرک، عن جده الأسود بن قیس : احمرت آفاق السماء بعد قتل الحسین بسته أشهر، نرى ذلک فی آفاق السماء کأنها الدم. قال : فحدثت بذلک شریکا، فقال لی : ما أنت من الأسود ؟، قلت : هو جدی أبو أمی قال : أم والله إن کان لصدوق الحدیث، عظیم الأمانه، مکرما للضیف.[۱]

علی بن مدرک از پدر بزرگش اسود بن قیس نقل می کند که گفت : پهنه آسمان پس از شهادت امام حسین به مدت شش ماه سرخرنگ شده بود که ما آن را شبیه خون در آسمان مشاهده می کردیم، علی بن محمد مدائنی از وی سؤال کرد : چه نسبتی با اسود داری ؟ گفت : او جد مادری من است گفت : به خدا سوگند که او راستگو وامانتداری بزرگ ومیهمان نواز بود.

وقال عباس بن محمد الدوری، عن یحیى بن معین : حدثنا جریر، عن یزید بن أبی زیاد، قال : قتل الحسین ولی أربع عشره سنه، وصار الورس الذی کان فی عسکرهم رمادا واحمرت آفاق السماء ونحروا ناقه فی عسکرهم فکانوا یرون فی لحمها النیران.[۲]

یزید بن ابی زیاد می گوید: من چهارده ساله بودم که حسین بن علی به شهادت رسید گیاه ورس در بین لشکر به خاکستر تبدیل شد و پهنه آسمان قرمز رنگ شد شتری را لشکریان ذبح کردند آتش از گوشتش زبانه می کشید.

عن هشام عن محمد قال تعلم هذه الحمره فی الأفق مم هو فقال من یوم قتل الحسین بن علی.[۳]

هشام از محمد نقل می کند که گفت: می دانی سرخی افق از چه زمانی بوده؟ از روزی که حسین بن علی به شهادت رسید این سرخی در افق دیده شد.

پی نوشت:

[۱]. تهذیب الکمال، المزی، ج ۶، ص ۴۳۲ و تاریخ الإسلام، الذهبی، ج ۵، ص ۱۵ و سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج ۳، ص ۳۱۲ و تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج ۱۴، ص ۲۲۷.

[۲]. تهذیب الکمال، المزی، ج ۶، ص ۴۳۴ – ۴۳۵ و تهذیب التهذیب، ابن حجر، ج ۲، ص ۳۰۵ و سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج ۳، ص ۳۱۳ و تاریخ الإسلام، الذهبی، ج ۵، ص ۱۵ و تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج ۱۴، ص ۲۳۰.

[۳]. سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج ۳، ص ۳۱۲ و تاریخ الإسلام، الذهبی، ج ۵، ص ۱۵ و تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج ۱۴، ص ۲۲۸.