علّامه عبدالحسین امینی – رحمه الله – در سال۱۲۸۱هجری شمسی در خانواده ای عجین با عشق به اهل بیت علیهم السّلام درشهر تبریز دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوار علّامه امینی، شیخ احمد امینی، وی را عبدالحسین نامید تا وی را در قالب این نام نکو، عبدِ امام حسین علیه السّلام پرورش دهد و البته نهایت کوشش خود را برای رسیدن به این هدف به کار برد و انصافاً هم به موفقیت دست یافت. تا بدان جا که وی به حق و به اعتراف همگان یکی از بزرگان و مفاخر علمای امامیّه در قرن سیزدهم وچهاردهم می باشد و حتی در بین بزرگان از اهل سنّت که هم عصر با وی بودند، دارای مقامی ارزشمند و قابل توجه بود و هست.
در همان دوران کودکی ویژگی های منحصر به فرد عبد الحسین، وی را از سایر هم سالانش تمیز داده بود. خصلت هایی از قبیل چراهایی بی حد و حصر، روحیه ی جستجوگری، حافظه ی خیلی قوی و درک سریع مطالب، نظر هر آموزگاری را به خود جلب می کرد.
ایشان که از خردسالی زمینه ی رشد و تعالی داشت، ادبیات فارسی، عربی، منطق و تا حدودی از علم فقه و اصول را از پدر خویش در اوان جوانی فرا گرفت.
پس از آن در مدرسه ی طالبیّه (که از مهم ترین مراکز علمی در تبریز بود) به تحصیل در مقدمات علوم دینی پرداخت، سطوح فقه و اصول را در همین مدرسه به پایان برد. علّامه برای ادامه ی تحصیلات خود در سن ۱۶ سالگی به نجف اشرف سفر کرد تا در محضر اساتیدی چون: سید محمد حسینی فیروزآبادی، سید ابوتراب خوانساری، میرزا علی ایروانی، ابوالحسن مشکینی به کسب معارف دین بپردازد.
