دکتر قفارى وهابى مى گوید: «برخى از روافض در قدیم و جدید مى گویند: پیامبر(صلى الله علیه وآله)اولین کسى است که بذر تشیّع را غرس کرده است و شیعه نیز در عصر ایشان ظهور و بروز پیدا کرده است، و لذا برخى از صحابه در آن عصر شیعه على بوده و از موالیان او به حساب مى آمدند… .
این رأیى است بى اساس که در کتاب و سنّت، سند تاریخى ثابتى ندارد، بلکه رأیى است که از اصول اسلام تهى بوده و با حقایق تاریخى ثابت، تنافى دارد. اسلام براى اجتماع امّت بر یک کلمه آمده است، نه آن که آن ها را دسته دسته و حزب حزب نماید. نزد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شیعه و سنّى وجود نداشت; زیرا خداوند مى فرماید ( إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللهِ الاِْسْلامُ)….»(1)
در پاسخ به او مى گوییم: اوّلا: در جاى خود به اثبات رسیده که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) اوّلین کسى است که اساس شیعه را بنا نهاد.
ثانیاً: شیعه در عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) ظهور پیدا کرده و مطابق رأى عده اى از علماى اهل سنّت برخى از صحابه معروف به تشیّع بوده اند.
ثالثاً: اعتقاد به تشیّع و نامیدن برخى از صحابه به نام پیروان علی (علیه السلام) و این که پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مؤسس و مؤیّد و مروّج آن بوده است، هیچ منافاتى با اصول اسلام و حقایق تاریخى ثابت ندارد. آرى اسلام براى تألیف قلوب و وحدت و اجتماع امّت اسلامى آمد و اعتقاد برخى از صحابه به وصایت حضرت على(علیه السلام) و به تعبیرى دیگر شیعه او بودن در عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله) به معناى دو دستگى در عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) نبوده است، بلکه معناى آن این است که چون در عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) دستوراتى از آن حضرت درباره امامت و خلافت حضرت على(علیه السلام) رسیده بود و آن کلمه اى که اسلام تأکید دارد که امّت بر آن اجتماع کنند، دستورات و سنّت پیامبر(علیه السلام) است، لذا اینان به امامت و وصایت على(علیه السلام)معتقد شده و شیعه آنحضرت نامیده شدند.
رابعاً: دعوت مسلمانان به پیروى از حضرت على(علیه السلام) هیچ گونه منافاتى با آیه ( إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللهِ الاِْسْلامُ) ندارد; زیرا ولایت و امامت و وصایت حضرت امیر(علیه السلام) ادامه و امتداد حیات اسلام است. تشیّع روح اسلام اصیل و دین محمدى است. با ابلاغ ولایت حضرت امیر(علیه السلام) بود که دین، کامل و نعمت خداوند تمام شد. و نیز خداوند دینى را که با ولایت حضرت امیر(علیه السلام) باشد، مورد رضایت خود قرار داده است.(۲)۱ ـ اصول مذهب الشیعه.۲ ـ على اصغر رضوانى، امام شناسى و پاسخ به شبهات (۱)، ص ۳۰۴.