اوصاف شیعیان: تلاوت بسیار قرآن تلاوت بسیار قرآن امیرالمؤمنین على فرمود: «ألا مَن سَأَلَ عَن شیِعَهِ اَهلِ البَیتِ… فَهُم… تالُّونَ لاَِجزاءِ القُرآنِ، یُرَتِّلونَهُ تَرتیلا، یَعِظُونَ أَنفُسَهُم بِأَمثالِهِ و یَستَشفُونَ لِدائهِم بِدَوائِهِ»؛ «آگاه باشید! هر کس از شیعه اهلبیت سؤال نماید، آنان کسانىاند که جزءهاى قرآن را با دقت و تأمل
مهار و فرو بردن غضب امیرالمؤمنین على فرمود: «شیِعَتُنا… اَلَّذینَ إِذا غَضِبُوا لَم یَظلِمُوا»؛ «شیعیان ما کسانى هستند که هر گاه غضب کنند ظلم نمىکنند».[۱] امام صادق نیز مىفرماید: «یا شیِعَهَ آلِ مُحَمَّدٍ، إِنَّهُ لَیسَ مِنّا مَن لَم یَملِک نَفسَهُ عِندَ غَضَبِهِ»؛ «اى شیعیان آل محمد، از ما نیست کسى
مدارا با همسایگان حضرت امام امیرالمؤمنین على فرمود: «و مِن عَلامَهِ أَحَدِهِم … آمِنا مِنهُ جارُهُ … لایُضارُّ بِالجارِّ»؛ «و یکى از علامتهاى شیعه این است که همسایهاش از [دست و زبان] او در امان است و ضررى به همسایه نمىرساند».[۱] امام جواد نیز در روایتى فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلىٍّ…
گریه بسیار حضرت امیرالمؤمنین، على فرمود: «شیِعَتِى… اَلَّذینَ اِذا جَنَّهُمُ اللَّیلُ… تَجرِى دُمُوعُهُم عَلى خُدودِهِم یَجأَرُونَ اِلى اللّهِ فى فِکاکِ رِقابِهِم»؛ «شیعیان من کسانى هستند که هرگاه شب بر آنان سایه مىافکند، اشکهایشان بر گونههایشان جارى مىشود و براى آزادى خود از آتش جهنم، ناله و فریاد مىکنند».[۱] امام باقر
به جا آوردن نوافل امام باقر فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلِىٍ … کَثیرَهٌ صَلاتُهُم»؛ «همانا شیعیان على کسانى هستند که زیاد نماز مىخوانند».[۱] امام صادق نیز فرمود: «شیِعَتُنا… اَهلُ الزُّهدِ والعِبادَهِ و اَصحابُ الاِحدى و خَمسیِنَ رَکعَهً فِى الیَومِ واللَّیلَهِ»؛ «شیعیان ما اهل پارسایى و عبادت هستند و کسانى هستند که
زیارت امام حسین امام صادق فرمود: «مَن لَم یَأتِ قَبرَ الحُسینِ و هُوَ یَزعَمُ أَنَّهُ لَنا شیِعَهٌ حَتّى یَموتَ فَلَیسَ هُوَ لَنا بِشیِعَهٍ»؛ «کسى که خود را شیعه ما مىپندارد، ولى تا هنگام مرگ به زیارت امام حسین نمىرود، شیعه [واقعى ]ما نیست.»[۱] در روایتى دیگر آن حضرت فرمود: «عَجَبٌ
خواندن نماز شب امام باقر فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلىٍّ … إذا جَنَّهُمُ اللَّیلُ إتَّخَذُوا الاَرضَ فِراشا واستَقبَلُوا الاَرضَ بِجِباهُم»؛ «شیعیان على، آنگاه که شب بر آنها سایه مىافکند، زمین را فرش خود قرار مىدهند و با پیشانىهایشان به استقبال آن مىروند».[۱] امام صادق نیز فرمود: «لَیسَ مِن شیِعَتِنا مَن لَم
کثرت دعا و نیایش امام باقر به ابا مقدام فرمود: «یا أَبا مِقدام، إِنَّما شیعَهُ عَلىٍ … کَثیِرَهٌ سُجُودُهُم، کَثیِرهٌ دُمُوعُهُم، کَثیرَهٌ دُعائُهُم؛ اى ابا مقدام! همانا شیعیان على کسانى هستند که سجده آنان زیاد، اشکهاى آنان بسیار است و زیاد دعا مىکنند».[۱] دعا چیست؟ «دعا»؛ در لغت به معناى
انفاق و کمک به نیازمندان امام صادق در تفسیر آیه « … هُدىً لِلمُتَّقین» فرمود: «اَلمُتَّقونَ شیِعَتُنا الَّذیِنَ یُؤمِنُونَ بِالغَیبِ و یُقیِمُونَ الصَّلاهَ و مِمّا رَزَقناهُم یُنفِقُونَ»؛ «متقین شیعیان ما هستند که به غیب ایمان داشته، نماز را برپا مىدارند و از آنچه خدا روزى آنان کرده، انفاق مىنمایند».[۱] آن
احسان به والدین امام باقر به جابر فرمود: «یا جابِرُ! أَیَکتَفِى مَن یَنتَحِلُ التَشَیُّعَ اَن یَقُولَ بِحُبِّنا اَهلَالبَیتِ؟ فَوَاللّهِ ما شِیعَتُنا اِلاّ مَنِ اتَّقَى اللّهَ و اَطاعَهُ و ما کانُوا یُعرَفُونَ یا جابِرُ اِلاّ بِاالتَّواضُعِ… و البِرِّ بِالوالِدَینِ»؛ «اى جابر! آیا براى شیعه بودن، ادعا کفایت مىکند که بگوید: من