مدارا با همسایگان حضرت امام امیرالمؤمنین على فرمود: «و مِن عَلامَهِ أَحَدِهِم … آمِنا مِنهُ جارُهُ … لایُضارُّ بِالجارِّ»؛ «و یکى از علامتهاى شیعه این است که همسایهاش از [دست و زبان] او در امان است و ضررى به همسایه نمىرساند».[۱] امام جواد نیز در روایتى فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلىٍّ…
گریه بسیار حضرت امیرالمؤمنین، على فرمود: «شیِعَتِى… اَلَّذینَ اِذا جَنَّهُمُ اللَّیلُ… تَجرِى دُمُوعُهُم عَلى خُدودِهِم یَجأَرُونَ اِلى اللّهِ فى فِکاکِ رِقابِهِم»؛ «شیعیان من کسانى هستند که هرگاه شب بر آنان سایه مىافکند، اشکهایشان بر گونههایشان جارى مىشود و براى آزادى خود از آتش جهنم، ناله و فریاد مىکنند».[۱] امام باقر
به جا آوردن نوافل امام باقر فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلِىٍ … کَثیرَهٌ صَلاتُهُم»؛ «همانا شیعیان على کسانى هستند که زیاد نماز مىخوانند».[۱] امام صادق نیز فرمود: «شیِعَتُنا… اَهلُ الزُّهدِ والعِبادَهِ و اَصحابُ الاِحدى و خَمسیِنَ رَکعَهً فِى الیَومِ واللَّیلَهِ»؛ «شیعیان ما اهل پارسایى و عبادت هستند و کسانى هستند که
زیارت امام حسین امام صادق فرمود: «مَن لَم یَأتِ قَبرَ الحُسینِ و هُوَ یَزعَمُ أَنَّهُ لَنا شیِعَهٌ حَتّى یَموتَ فَلَیسَ هُوَ لَنا بِشیِعَهٍ»؛ «کسى که خود را شیعه ما مىپندارد، ولى تا هنگام مرگ به زیارت امام حسین نمىرود، شیعه [واقعى ]ما نیست.»[۱] در روایتى دیگر آن حضرت فرمود: «عَجَبٌ
خواندن نماز شب امام باقر فرمود: «إِنَّما شیِعَهُ عَلىٍّ … إذا جَنَّهُمُ اللَّیلُ إتَّخَذُوا الاَرضَ فِراشا واستَقبَلُوا الاَرضَ بِجِباهُم»؛ «شیعیان على، آنگاه که شب بر آنها سایه مىافکند، زمین را فرش خود قرار مىدهند و با پیشانىهایشان به استقبال آن مىروند».[۱] امام صادق نیز فرمود: «لَیسَ مِن شیِعَتِنا مَن لَم
کثرت دعا و نیایش امام باقر به ابا مقدام فرمود: «یا أَبا مِقدام، إِنَّما شیعَهُ عَلىٍ … کَثیِرَهٌ سُجُودُهُم، کَثیِرهٌ دُمُوعُهُم، کَثیرَهٌ دُعائُهُم؛ اى ابا مقدام! همانا شیعیان على کسانى هستند که سجده آنان زیاد، اشکهاى آنان بسیار است و زیاد دعا مىکنند».[۱] دعا چیست؟ «دعا»؛ در لغت به معناى
انفاق و کمک به نیازمندان امام صادق در تفسیر آیه « … هُدىً لِلمُتَّقین» فرمود: «اَلمُتَّقونَ شیِعَتُنا الَّذیِنَ یُؤمِنُونَ بِالغَیبِ و یُقیِمُونَ الصَّلاهَ و مِمّا رَزَقناهُم یُنفِقُونَ»؛ «متقین شیعیان ما هستند که به غیب ایمان داشته، نماز را برپا مىدارند و از آنچه خدا روزى آنان کرده، انفاق مىنمایند».[۱] آن
احسان به والدین امام باقر به جابر فرمود: «یا جابِرُ! أَیَکتَفِى مَن یَنتَحِلُ التَشَیُّعَ اَن یَقُولَ بِحُبِّنا اَهلَالبَیتِ؟ فَوَاللّهِ ما شِیعَتُنا اِلاّ مَنِ اتَّقَى اللّهَ و اَطاعَهُ و ما کانُوا یُعرَفُونَ یا جابِرُ اِلاّ بِاالتَّواضُعِ… و البِرِّ بِالوالِدَینِ»؛ «اى جابر! آیا براى شیعه بودن، ادعا کفایت مىکند که بگوید: من
خوف و رجا امیرالمؤمنین على فرمود: «أَلا مَن سَأَلَ عَن شیِعَهِ اَهلِ البَیتِ… فَهُم والجَنَّهُ کَمَن رَآها فَهُم عَلَى الاَرائِکِ مُتَّکِئُونَ و هُم والنّارُ کَمَن أَدخَلَها فَهُم فیِها مُعذَّبُونَ»؛ «آگاه باشید! کسى که از شیعیان اهل بیت سؤال نماید یکى از اوصاف آنان این است که گویا بهشت را مىبینند
کثرت ذکر خدا امام زین العابدین فرمود: «إِنَّما شِیعَتُنا … اَلْمُسَبِّحوُنَ اِذا سَکتَ النّاسُ»؛ «همانا شیعیان ما کسانى هستند که تسبیح خدا مىگویند، آنگاه که دیگران ساکتاند».[۱] امام صادق نیز فرمود: «شِیعَتُنا اَلَّذین اِذا خَلَوا ذَکَروُا اللّه کَثیِرا»؛ «شیعیان ما کسانىاند که هرگاه خلوت مىکنند، خدا را بسیار یاد مىکنند».[۲]