مقدمه بیش از آن که چگونگی تأثیر تشیع را بر هنرهای ایران در طول تاریخ توضیح دهیم، این موضوع را مطرح می کنیم که اگر قرار باشد ما این تأثیر و تأثّر را مورد بررسی قرار دهیم، باید از چه مجراهایی وارد شویم و چگونه نگاه کنیم تا سرشاخه‌های مناسب‌تری
محنه (mihne) یا محنت عنوانی است که اکثر نویسندگان و مورخان، چه متقدم و چه متأخر برای محاکم تفتیش عقاید عصر مأمون، معتصم و واثق به کار می برند. این دوره عموما دامنگیر فقها و محدثان اهل سنت شده است و بدین سبب جمهور اهل سنت آن را شر و
سوم; امامت به نص و تعیین است بنا به قول شهرستانى، یکى دیگر از آراى نظّام آن است که «لاامامه الا بالنص والتعیین ظاهراً مکشوفاً». بنابراین مى توان نتیجه گرفت که نسبت ابن راوندى درست و قول اسوارى در مسئله امامت موافق قول شیعیان بوده است، و این مربوط
سوم; امامت به نص و تعیین است بنا به قول شهرستانى، یکى دیگر از آراى نظّام آن است که «لاامامه الا بالنص والتعیین ظاهراً مکشوفاً». بنابراین مى توان نتیجه گرفت که نسبت ابن راوندى درست و قول اسوارى در مسئله امامت موافق قول شیعیان بوده است، و این مربوط
مقدمه ابو اسحاق ابراهیم بن سیّاربن هانى، معروف به نظّام، اگر نگوییم مهم ترین، دست کم یکى از مهم ترین اندیشمندان و متکلمان معتزله و بلکه یکى از برترین دانشمندان سده دوم هجر را شکل دادند، و جمعى دیگر را به مخالفت با او و نظراتش کشانید. بدین
مقدمه ابو اسحاق ابراهیم بن سیّاربن هانى، معروف به نظّام، اگر نگوییم مهم ترین، دست کم یکى از مهم ترین اندیشمندان و متکلمان معتزله و بلکه یکى از برترین دانشمندان سده دوم هجر را شکل دادند، و جمعى دیگر را به مخالفت با او و نظراتش کشانید. بدین
الف) خلافت الناصر لدین الله (۵۷۵ ـ ۶۲۲ق) ابوالعباس احمد الناصر لدین الله سى و چهارمین خلیفه عباسى بود که در سال ۵۵۳ ق متولد شد. مادر او کنیزى ترک به نام زمرد بود.۲ دوران خلافت ناصر، طولانى ترین دوره خلافت خلفاى عباسى است که نزدیک به چهل و هفت
واقعیت این است که یکى از دلایل اصلى نفوذ اسلام در ایران، عربهائى هستند که از جزیره العرب و عراق، راهى مناطق ایران شدند. در طول قرن اول و دوم، تعداد مهاجرین عرب به ایران، بسیار زیاد بوده است. این مهاجرتها، عمدتا به دلیل گرفتن زمین و طبعا وضعیت مناسب
تشیع در دوران عباسیان از گسترش روز افزونی برخوردار بود. این مسئله علل و عواملی داشت که به بخشی از آن اشاره می کنیم: ۱- هاشمیان و علویان در عصر بنی امیهدر دوران بنی امیه، هاشمیان اعم از عباسیان و علویان، متحد بودند و از زمان هشام که تبلیغ های
در عصر غیبت صغری با توجه به موقعیت سیاسی ای که برای شیعیان فراهم شده بود، به ویژه از نیمه دوم این عصر، که به سبب اوضاع داخلی حکومت عباسی، این موقعیت سیاسی توسعه ی بیشتری یافت، شماری از شخصیت های شیعه مذهب، در مناصب اداری و حکومتی عباسیان نفوذ