در نگاه نخست چنین به نظر مىرسد که پاک ساختن زمین از ظلم، ستم، گناه و معصیت، و برچیدن بساط طاغوتها و ستمگران ناممکن است و گویا زمین و زمینیان با گناه و ظلم خو گرفته و مظلومان عالم فریاد رسى ندارند، تا حق آنها را از ظالمان و طاغیان
اگر به جز آیات نخستینِ سوره «بنی اسرائیل»، پیرامون نقش یهودیان در آخر الزمان و عصر ظهور حضرت مهدی(ع)، چیز دیگری هم در اختیار نداشتیم، همان کافی بود؛ زیرا این آیات در عین کوتاهی، آیات وحی الهی و بسیار رسا و گویا هستند که خلاصه ای از تاریخ را بیان
پرسش چهارم این است که فرض کنید تصور امام موعود ممکن باشد و عمر طولانی، امامت خردسال و غیبت مطلق را نیز امکان پذیر بدانیم ولی این امکان در حدی نیست که ثابت کند چنین شخصی در خارج، تحقق پیدا کرده است. پس، از چه راهی به وجود خارجی مهدی
ظهور موعود الهی و منجی بشر متضمن دو عنصر اساسی و به هم پیوسته است: زمان دوران این تحول در رویداد جهانی (آخرالزمان) و وجود شخص منجی و متکفل این امر عظیم (امام مهدی، علیه السلام). «آخرالزمان » اصطلاحی است در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا، به معنای آخرین دوران حیات
اشاره منجی آخرالزمان در جهان بینی و معادشناسی زرتشتی جایگاهی ارجمند دارد وبه همین جهت از آن بسیار گفته و نوشته اند. با این وصف، کنکاش ها درباره ماهیت ومفهوم اندیشه نجات بخشی در باورهای مزدیسنایی اقناع کننده نبوده و هنوز شناخت کاملی از آن به دست نیامده است. از
درباره ی امکان طول عمر امام مهدی(علیه‌السّلام) می‌توان از جنبه‌های متفاوت به بحث و بررسی پرداخت که ما در این‌جا به دو راهکار اکتفا می‌کنیم: 1ـ از راه امکان عقلی و مخالف نبودن‌علوم تجربی و دستاوردهای علمی با عمر طولانی ۲ـ اثبات مسئله از دیدگاه دینی و قرآنی. راه اول:
دوران پس از ظهور حضرت مهدى (عج) بدون شک، والاترین و شکوفاترین و ارج مندترین، فصل تاریخ انسانیت است. آن دوران، دورانى است که وعده هاى خداوند درباره ى خلافت مؤمنان و امامت مستضعفان و وارثت صالحان، عملى مى گردد و جهان با قدرت الهى آخرین پرچمدار عدالت و توحید،
۵. توقیت: یکی دیگر از آسیبها ، تعیین وقت ظهور است. چرا که حکمت الهی بر این است که وقت ظهور امام زمان(علیه السلام )بر بندگان مخفی بماند. لذا احدی نمیتواند زمانی برای ظهور تعیین کند. مفضل بن عمر گوید: از مولایم امام صادق(علیه السلام )پرسیدم: هل للمأمور المنتظر المهدی(علیه
۹. آرزوگرایان بی عمل برخی گمان میکنند که تنها اعتقاد به اهل بیت: و محبّت امام زمان(علیه السلام )کافی است. اینان میپندارند که در قبال گناهشان عذابی نخواهد بود. این توهم که در قرآن روایات مردود شمرده شده است، تمنّی یا امید کاذب نام دارد. اینان چون اهل کتاب فکر
دوران غیبت صغرى با ویژگىهایى از ادوار پیشین و پسین خود، باز شناخته مىشود . از جمله مهمترین وجوه تمایز این دوران با دورههاى پیشین – یعنى عصر حضور ائمه علیهم السلام در راس جامعهى شیعه – محروم ماندن شیعیان از فیض حضور آشکار امام علیه السلام در متن جامعه